Danseresjes in "mooimaakhuisjes"

Elena is haar knuffel kwijt en dat was een drama. We vermoedden dat ze haar "Koewa" had meegenomen toen we vandaag naar Sint-Truiden reden en besloten nog voor het avondeten terug te rijden. Misschien uit de auto gevallen toen we parkeerden aan de kringwinkel?
Elena vond dat een goed idee, Matthias had gemengde gevoelens (het was eigenlijk al etenstijd) en wilde absoluut zijn knuffels (Poewa en Spook) meenemen. Wij vonden dat weer niet aangewezen: stel dat hij ook ergens een knuffel vergat? Resultaat: we vertrokken met een goed geluimde Elena en een wenende Matthias. Dat huilen duurde gelukkig niet lang, maar Elena's humeur verslechterde toen bleek dat we Koewa niet zouden vinden.

In het terugkomen schemerde het al. We reden langs de "Chaussée d'amour" en ineens zegt Elena me: 'Zie eens hoeveel danseresjes in die fel verlichte huisjes, oma! En ze zijn bijna allemaal in hun blootje, en er staat alleen een stoel in hun huisje, en o, kijk daar is weer zo'n verlicht huisje maar daar zit geen danseresje!'
'Die is waarschijnlijk gaan eten', antwoordde Roger.
En Elena: 'Sommige danseresjes zijn zich mooi aan het maken (lees "opmaken"): ik denk dat het mooimaakhuisjes zijn. Waarschijnlijk maken die danseresjes zich klaar om naar een dansschool in de buurt te gaan!'.

Thuis was Matthias heel blij zijn knuffels terug te vinden en begon Elena weer te treuren. Maar ons etentje (worst, gebakken aardappelen en appelmoes na tomatensoep met balletjes en gevolgd door een ijsje op een stokje) maakte veel goed. En na nog een verhaaltje en de belofte dat zodra we Koewa terugvinden we hem naar haar brengen, ging Elena toch met een vrij gerust gemoed naar bed.