Ziekenbezoek

We bezochten eindelijk nog eens onze familiezieke deze middag. We troffen daar haar dochter met haar twee kinderen die ons fier hun mooie tekeningen voor Sinterklaas toonden. Wat zal de goede Sint blij zijn met al die kunstwerkjes als hij vannacht bij hen langskomt!

Met onze zieke ging het niet veel beter... hoewel, enkele keren heeft ze met gebaren duidelijk gemaakt wat ze wilde... en het viel me ook op hoe goed ze sinterklaasliedjes meezong met haar kleinkinderen!
Waarom gaat zingen wel en praten niet?

Toen de dochter vertrok, bleven wij nog even wachten op de echtgenoot van onze zieke. Haar dochter had ons wel verteld dat hij verplichtingen had die waarschijnlijk zouden maken dat hij wat later dan gewoonlijk aankwam.
Toen het tijd werd voor het avondmaal en de echtgenoot nog niet was aangekomen, reden wij onze zieke naar de eetzaal, smeerden haar boterhammen en schonken haar koffie in. Ze at met lange tanden, en amper twee van de vier sneetjes brood met kaas (meer kreeg ze niet aangeboden).

Ik weet dat onze zieke liever iets anders eet dan brood met toespijs en voor de zoveelste keer vroeg ik me af waarom in ons land zo ongezond wordt gegeten, zelfs in ziekenhuizen en andere instellingen. Ik weet niet of dat nu in Frankrijk nog het geval is in de gezinnen (in het ziekenhuis wel, heb ik kunnen vaststellen in Bourges in 2014), maar vroeger at men daar twee keer warm, met veel groenten, een beetje vlees, vis of omelet, een beetje kaas, een stuk fruit, geen aardappelen maar wel een klein beetje brood. Veel gezonder dan al dat brood met toespijs dat wij hier eten!

We brachten, op haar verzoek (met gebaren dus), onze zieke terug naar haar kamer, deden voor haar de televisie aan en namen afscheid. Haar echtgenoot kwam iets later aan, vernamen we deze avond.

Veel was er dus niet gebabbeld geweest (Roger en ik zijn geen praters) maar ik heb toch één anekdote verteld die ik gisteren was vergeten te noteren.

Elena vertelde me gisteren dat ze in de klas bezoek hadden gekregen van een Afrikaans meisje dat nog geen Nederlands kent maar dat volgende week wel in haar klas komt zitten.
'Is het een zwartje?' vroeg ik.
En Elena: 'Oma, waarom zeg je dat nu? Ja, ze heeft een bruine huid, maar je zegt dan toch niet "een zwartje"!'
Oei, ik zal moeten op mijn taal letten blijkbaar!