Ik heb lang geaarzeld of ik iets zou schrijven daarover... omdat er mij gisteren geheimen zijn toevertrouwd door Elena en je geheimen niet rondbazuint.
Maar kom, ik wil het dus hebben over "groot worden" en ineens beseffen dat je tot dan in een sprookje leefde en er nog rotsvast in geloofde ook.
Ik heb er als kind ook enige moeite mee gehad (dochterlief, als je het nog hebt, leen Elena volgend jaar - dan is ze er volgens mij rijp voor - mijn eerste boek eens: daar schrijf ik uitgebreid over al die kindergevoelens; zelf heb ik nog alleen mijn eigen exemplaar en het boek is, denk ik, nergens meer te verkrijgen, tenzij in pdf-formaat, want papa heeft de oorspronkelijke tekst ooit gescand en er een pdf-document van gemaakt).
Elena vroeg me hoe ik bepaalde zaken te weten was gekomen en daarop moest ik haar een heel raar (in haar ogen toch) verhaal vertellen (het staat in dat eerste boek van mij, lieve Elena).
Ik moest immers als kind elke avond minstens één weesgegroetje bidden. En daarin is sprake van "de vrucht van uw lichaam". Nu, mij hadden ze als kind verteld dat kindjes werden gekocht in speciale winkels die "Moederhuis" heetten (verleden tijd, want nu bestaan die niet meer, zelfs niet in de kinderfantasie). Toen ik op 5 jaar en half mijn mama vroeg wat "de vrucht van uw lichaam" wel kon betekenen, legde ze me uit dat die speciale winkel eigenlijk nooit heeft bestaan. En dan... vroeg ik haar over welke andere zaken ze nog gelogen had!
Echt, voor mij, als kind, stond dat gelijk met een leugen (zeggen dat ikzelf om de minste leugen heel erg gestraft werd).
Mama vertelde me toen eigenlijk alles wat ik moest weten als "groot meisje", zelfs over seks (nee, ze gebruikte dat woord niet, ze vertelde enkel, in voor mij begrijpelijke woorden, hoe kindjes echt ontstonden)!
Ik werd ineens veel minder boos op haar omwille van haar "leugens", want ik besefte dat ik nu een heel groot meisje was (en ik wist ook dat ik, net als de grote mensen, al die zaken geheim moest houden).
Ik ga hier niets meer toevoegen over Sinterklaas en zo (al die geheimen werden wel voor mij opgelost die ene avond in Matadi toen ik nog geen zes jaar was).
Ik hoop zo dat je dit binnen enkele jaren leest, lieve Elena!
vrijdag 22 februari 2019
Over groot worden
Labels:
Congo,
Eigen schrijfsels,
Elena,
familie,
literatuur,
Opvoeding,
religie,
Sinterklaas,
Taal,
Vroeger
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten