Over onder andere "Zoals de zee een zandkasteel"

Het was een doodgewone maar nog steeds prachtige herfstdag vandaag. 

Telefoontje naar Nany. Ze kent het resultaat van de Covid-19test: zij is niet besmet, enkele van haar medebewoners wel en sommigen zijn er zelfs erg aan toe. 

Wandelingetje in Borgloon, al bijna even leeg als Sint-Truiden gisteren. In dat mooie stadje is het veel klimmen en dalen en mijn heupgewrichten deden meer pijn dan gisteren. 

En... per toeval gevallen op een chatbericht van een mij onbekende studente. Ze stuurde me dat bericht via de Facebookpagina van vriendin  Martine Delcol. Ach nee, ik druk me natuurlijk verkeerd uit: Martine stuurde me het bericht van die studente door via een chatbericht. 

Die studente bereidt een (proef?) les voor over Congo en kwam via de website "Congo 1960" van Martine en haar echtgenoot terecht op een verwijzing naar mijn allereerste boek "Zoals de zee een zandkasteel" (als ik me goed herinner gepubliceerd in 1994). Ze dacht dat het boek haar dienstig kon zijn. Helaas, ik heb er zelf nog maar twee exemplaren van en de uitgeverij bestaat niet meer. Gelukkig had ik nog een pdf-bestand ervan en dat heb ik gemaild naar die studente (die zo verstandig was mij haar e-mailadres te bezorgen).

Ik hoop dat ze er iets zal aan hebben! Ikzelf begon wat te lezen daarin en... eigenlijk vind ik het nog steeds een heel mooi verhaal! Ik bedacht toen dat, als Elena, Matthias en Eva eindelijk opnieuw mogen komen logeren, ik hun dat verhaal misschien in deeltjes kan voorlezen voor het slapengaan? Maar ja, ik weet het, misschien hebben zij er niets aan: het is zo moeilijk een eigen verhaal te beoordelen!

Vandaag ook op mijn pc-scherm even gekeken naar de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen (in de veronderstelling dat de kindjes daar ook naar aan het kijken waren). Uiteraard minder magisch dan vorige Covid-19 vrije jaren maar ik hoop dat, als ze keken, ze er toch van hebben genoten. Deze avond wilde ik eerst even bellen daarover maar ik bedacht me: het is zaterdag, waarschijnlijk zaten ze gezellig onder elkaar te aperitieven en dan zou ik daar ineens tussenkomen gewoon om te vragen of de kindjes wel naar die aankomst van de Sint hebben gekeken. Ik belde dus niet (wat niet betekent dat ik niet elke dag aan jullie denk, hé, kindjes!).