Ik herinner me dat ik in oktober van vorig jaar even opperde dat ik misschien toch nog eens moest telefoneren naar L., de weduwe van Rogers vriend. Dat ze toen al maanden overleden was, wist ik natuurlijk niet.
Uiteindelijk had ik niet gebeld: ik ben altijd zo bang ongelegen te komen. Vaak durven de mensen dat dan niet te zeggen (dat was ook het geval de laatste keer dat ik L. belde en toen ik onlangs naar onze vriend Roger belde) maar ik voel het telkens heel duidelijk en voel ook dat de mensen opgelucht zijn als ik het daarom heel kort hou. Met als gevolg dat ik liever wacht tot de mensen me zelf bellen (want wat als ik eens niet zou voelen dat ik ongelegen kom?)... en soms wacht ik dus tot het te laat is.
Erg hé? Nu, voor L. geldt wel dat ze zelf niet gemakkelijk telefoneerde, misschien om dezelfde reden als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten