Vandaag (een beetje ongelegen, want ik wilde net beginnen te koken) een lang telefoontje met straatgenote V. "Ze had me al verschillende keren proberen te bereiken de laatste dagen en begon zich zorgen te maken."
Het was zeker niet zo bedoeld maar ik voelde het een beetje aan als een verwijt ("waarom laat je zo lang niets van je horen?").
Eigenaardig genoeg had ik vlak voor haar telefoontje tegen Roger gezegd dat ik haar een van deze dagen toch eens moest bellen: blijkbaar voelde ik zelf ook aan dat het te lang geleden was!
Erg hé? Ik ben altijd zo bang mensen lastig te vallen maar blijkbaar besef ik ook niet dat er mensen wachten op een telefoontje van mij - er was wel één uitzondering: toen Nany nog leefde, wist ik dat ze elke dag een telefoontje van me verwachtte.
V. had het onder andere over haar kleinzoon L. Hij heeft nog steeds twijfels over zijn toekomst. En hij zou toch verder Frans willen leren (wat ze op school niet meer onderwezen krijgen). Moet ik nu naar L. bellen of niet?
Mijn probleem is natuurlijk dat ik telefoneren altijd vrij intrusief heb gevonden.
Vrienden, als je me dringend nodig hebt, bel me dan. Als je echt ongelegen komt, probeer ik je dat wel op een vriendelijke manier duidelijk te maken en bel ik je zo snel mogelijk terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten