Mijn zus Bie reageerde vandaag in een e-mail ook op mijn post over de publieke les van René Steurs:
‘Inderdaad, ook ik neem af en toe de tram 3, maar wat mij dan ook opvalt is dat je een onveilig gevoel heb. Als de tram vol zit, zullen er hoogstens 20 Belgen op zitten en de rest zijn vreemdelingen. De enige die je op de tram hoort zijn Marokkanen of Turken, en je verstaat er geen woord van. Belgen en Afrikanen(of de zwarte mensen) hoor je niet, die houden zich stil.
Als ik op de tram zit valt het me ook steeds op dat de Marokkanen steeds met een buggy op stap zijn, meestal zijn ze ook niet alleen maar vergezeld van hun moeder en vriendinnen, en dan maar praten voor heel de tram. Ze zeggen zelfs geen goeiendag of dank u als ze een plaats aangeboden krijgen, of zelf opstaan zullen ze ook niet doen. Als ik dan de zwarten en de Belgen zie, die knikken wel als ze naast jou komen zitten en zeggen dank u als er iemand voor hen opstaat. De zwarten zijn ook de eerste om hun plaats af te staan aan een ander’.
Misschien ligt het enkel aan hun ‘perceptie’, maar veel mensen blijken echt moeite te hebben met de groeiende ‘diversiteit’!
Vandaag gingen we een poosje wandelen in en rond Bommershoven, een deelgemeente van Borgloon.
Het was vrij koud, behalve wanneer je in de zon liep. Maar het werd een heel rustige wandeling: niemand ontmoet, stilte alom, behalve op een zeker ogenblik in de verte toch een vaag geluid dat wees op verkeer, een kapelletje dat we niet kenden, en kievits boven de immense aardbeivelden.
Daarna ging Roger het gras afrijden in de tuin. Dat was echt wel nodig, maar onze tuin is niet klein en ik durf het hem dus niet meer te vragen omdat ik vrees dat het te belastend is voor zijn hart (hijzelf beweert dan weer dat mijn rug het niet aankan, wat ik betwijfel).
Maar het ging echt vlot en na nog geen uurtje kwam hij weer binnen, weliswaar bezweet, moe, maar absoluut niet afgemat.
Ikzelf wilde beginnen strijken, maar vond toch eerst een excuus om dat karweitje uit te stellen: ik moest immers nog een mail van mijn vriendin Denise beantwoorden! En terwijl ik dat deed, kwamen er vijf vertaalopdrachten binnen!
Ik was even in paniek, want ze waren weer héél dringend (en toch wilde ik ze aannemen, want voor die klant werk ik heel graag). En toen bedacht ik dat niets of niemand mij verplichtte om te strijken!
Daarna was ik echt te moe (de teksten zijn wel niet zo gemakkelijk). En bekeek ik – bij wijze van ontspanning - een DVD die deze ochtend was aangekomen. Opgestuurd door mijn Congo-vriend Marcel, en over zijn huwelijk met Marie-Claire.
Marcel heeft er een mooie presentatie van gemaakt: afwisselend foto’s, filmpjes en tekstuitleg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten