Ik wist dat het heel onlangs in het Antwerpse had gesneeuwd maar hier leken we daarvan gespaard te zullen blijven! Helaas, vlak voor ik deze middag naar Roger wilde vertrekken, vielen er dikke vlokken uit de lucht. Na een poosje bleven ze zelfs liggen.
Ik had gebeld naar de belbuscentrale en wist dat ik deze avond met een gewone lijnbus zou terugkomen. Die chauffeur kon ik dus niet vragen om mij tot thuis te brengen. Overbuurvrouw Marie-Claire was afwezig, ik belde dus naar Liliane om te vragen of ze mij deze avond in Heers wilde afhalen. Met een temperatuur rond het vriespunt een half uur lopen tegen een snerpende wind in zag ik echt niet zitten! Liliane ging meteen akkoord. Enorm bedankt, lieve Liliane!
Ik nam de gewone lijnbus naar Heers waar ik een half uur te vroeg aankwam voor de belbus naar Sint-Truiden. Dan maar even rondgelopen en nog Marie-Claire ontmoet die ook voorstelde me deze avond in Heers af te halen. Maar ik had dus al een andere afspraak.
Van het station naar Roger zijn kamer liep ik precies 20 minuten. Maar wat was het koud! Ik had me goed ingeduffeld (sjaal, muts, vest, jas, handschoenen) en zodra ik het ziekenhuis binnenkwam, viel de warmte zo op mij dat ik gauw al die attributen uittrok.
Roger maakt het goed: hij laat nu uren aan een stuk dat aanhangsel met zuurstof uit zijn neus en lijkt daar helemaal geen last van te krijgen. Zodra mijn gewrichten wat uitgerust waren, zijn we zelfs samen iets gaan drinken in de cafetaria. Hij nam eindelijk die Duvel waar hij zo naar verlangde (nu was er wel een aangepast glas voorradig) en genoot er zichtbaar van. We praatten wat, hij kreeg nog een telefoontje van onze dochter, en Roger merkte op dat hij niet naar de cafetaria moest gaan om plezierige dingen te zien (te veel zieken en miserie). Inderdaad! De vrouw die me onlangs zo aanklampte heb ik ook vandaag niet gezien. Roger en ik vroegen ons af of haar man inoperabel is, en of ze misschien naar huis waren gestuurd.
Ik verliet Roger om 18 uur om de laatste belbus te halen aan het station van Sint-Truiden. Nog voor die bus aankwam, zag ik de taxichauffeur van gisteren naar mij wuiven. De bestuurder van de belbus was dezelfde als deze middag en hij herkende me. Hij vertelde me dat hij zonder onderbreking had rondgereden sinds hij mij deze middag oplaadde, en dat hij doodmoe was. We praatten wat onderweg (ik was de enige passagier, terwijl we deze middag met z’n zessen waren) en op een zeker ogenblik zei hij: ‘Het is zogezegd lente en de aarde zou opwarmen! Van mij mag dat echt gebeuren!’. Van mij ook! 
Stipt om 19 uur zette hij mij af aan de bushalte in Heers waar ik naar Liliane belde die me prompt met de auto kwam afhalen. Ze zag er bijzonder goed uit: niets deed vermoeden dat ze pas zelf zo ziek is geweest!
Ik bedacht dat de buschauffeur echt gelijk had: de mensen zijn hier super vriendelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten