Toch nog even iets meer over deze dag

Ik dacht daarnet, nadat ik enkele foto’s publiceerde die Roger vorige woensdag had gemaakt, dat ik eerst nog mails zou beantwoorden, maar vlak daarna bedacht ik me. Ik had immers pas een vrij omvangrijke vertaling gemaakt en nu vond ik het wel tijd voor een beetje ontspanning (lieve vrienden, gelieve nog even te wachten op mijn antwoord: vroeger kregen jullie ook niet de dag zelf een antwoord op jullie brieven in de bus hé!).

Over onze dag met Elena en Matthias dus. We gingen haar afhalen bij Lutti, en onderweg begon ze van alles te vertellen. Ik begreep niet alles, maar wel dat ze met Elien (of Eline?), een vriendinnetje, de poppen had verzorgd, dat ze (zogezegd natuurlijk) naar de “bakker” gingen en daar broodjes kochten… en gebak dat ze aan Lutti lieten proeven. Wat een fantasie toch! Heerlijk!

Thuis wachtte haar mama met Matthias die net een fles kreeg. Eigenaardige Elena: ze wilde ook meteen een slabbetje aan!

Toch at ze niets met ons, amper een stukje kaas. Na ons middagmaal wilde ze met de “passepintjes” (plasticine) spelen. Dat deden we dus, maar na een poosje leek ze me toch zo moe dat ik haar in bed legde. Na nog geen kwartier hoorden we haar echter al roepen: ‘Mama, wakker!’

En wakker was ze. Matthias trouwens ook, dus besloten we van het prachtige weer te genieten tijdens een wandeling. Matthias in de draagzak bij zijn moeder, Elena af en toe stappend en af en toe in de buggy die Roger duwde, en ik met mijn wandelstokken. Dat vond Elena heel “plezant” en ze wilde ook een wandelstok. Die van mij kun je inkorten, en dat deden we dus met een ervan voor haar.

 

 Foto’s Roger

Maar het duurde niet lang of Elena wilde opgepakt worden (ze was eigenlijk heel moe: geen dutje gedaan!). Roger vond het een goed idee om haar op zijn schouders te zetten (dat bleek voor hem gemakkelijker lopen dan met de buggy) en daarboven genoot ze echt zichtbaar! Op een zeker ogenblik begon ze zelfs te zingen en met haar armen te zwaaien (en werklui die aan een huis in opbouw bezig waren, zwaaiden terug naar haar).

 Eigen foto met het toestel van Roger

Matthias was ondertussen in slaap gevallen op de borst van zijn mama, maar eenmaal terug thuis werd hij op tijd wakker voor zijn volgende flesje. Elena wilde geen fruit eten, wel een fruitpapje. Daarna ging ze boodschappen doen met haar mama en opa en ik bleef bij haar broertje waken. Hij lag in mijn armen toen ze vertrokken, en viel weer in slaap. Ik legde hem in zijn wiegje, maar kort daarop werd hij weer wakker, met duidelijk wat last van reflux. Daar werd snel aan verholpen (rechthouden tegen mijn schouder hé! ) en ik legde hem in de box, waar hij opvallend rondkeek naar alles rondom hem, mij geregeld een heel lieve glimlach schonk en probeerde op zijn zij te rollen. Natuurlijk lukte dat nog niet.

Elena kwam doodmoe terug van de winkel en terwijl ze daarna naast haar opa naar een filmpje van Mickey Mouse keek, viel ze half in slaap… En viel van haar stoel! Onze dochter en ik, die ondertussen voor het eten aan het zorgen waren, kwamen toegelopen: Elena bleek echt pijn te hebben, vooral aan haar schouder (waar ze dus op gevallen was). Haar gehuil maakte Matthias wakker die ondertussen weer naar dromenland was verhuisd, en het was daar echt een huilconcert! De doodmoeë Elena viel iets later in slaap in de armen van haar opa terwijl hij haar troostte,  en dronk haar laatste fles al slapend.

Ik vergat te vertellen dat Elena nog even met mij buiten heeft gespeeld, vlak na onze wandeling: we hebben achter een bal gelopen, gezocht naar dennenappels, naar paddenstoelen (geen meer gevonden) en heel veel gelachen.

En we hebben ook gebeld met Zeger en Hendrik: dit jaar lijkt het heel moeilijk iedereen samen te krijgen met Pasen!