En wat kan ik daarvan genieten! Geen verplichtingen, geen vertalingen, geen drukgedoe. En ook niet schoongemaakt zoals ik eigenlijk al weer zou moeten beginnen doen, maar genoten van de rust. Even bij mijn lieve overbuurvrouw Marie-Claire gaan buurten en haar mee naar hier gebracht om samen pruimen te plukken nadat ik hoorde dat ze zo graag die vruchten eten, zij en haar gezin. Helaas, terwijl ik zondag avond er nog een massa zag hangen, bleken er nu heel veel ofwel van de boom gevallen, ofwel gewoon aan de takken gerot. Schande eigenlijk, niet? Afijn, ik denk dat ze er toch enkele kilo’s van mee naar huis heeft kunnen nemen.
Daarna een wandeling. In Borgloon, eigenlijk omdat we daar in het voorbijrijden merkten dat de viswinkel gesloten is en dat het pand te huur staat. En dat pand staat op de locatie van het vroeger huis van Roger zijn grootouders van moederskant: daar moest dus een foto van gemaakt worden (helaas: de foto is nog niet geüpload en trouwens, ik denk dat die niemand echt zal interesseren).
Na een klein uurtje rondlopen, terug naar huis gereden waar ik op mijn gemak heb gekookt (Roger had wel voorgesteld eerst iets te drinken op een terras in Borgloon, maar ik had echt geen zin: het was daar marktdag en vrij druk).
Tussendoor heeft Roger nog verder gewerkt aan de “bibliotheek”: het is toch allemaal veel meer werk dan ik me voorstelde toen ik hem vertelde hoe ik zag dat het moest gebeuren! 
Na het avondeten, liggen lezen in de relax. Roger beweert dat hij de vaatwasser veel efficiënter kan vullen dan ik en daar profiteer ik van!
Wel nog even gebeld naar mama. Ze lijkt nu echt te gaan voor zo’n alarmpje. Ik wilde de rust in mijn hoofd niet verstoren, maar nu, terwijl ik dit schrijf, vraag ik me wel af waarom ze jarenlang mijn advies heeft genegeerd, en nu dat broertje en zus er ook op aandringen, ze ineens er wel mee akkoord gaat. Aanvaardt ze geen advies van mij en wel van hen? Of is ze (met reden, zeker op haar leeftijd) toch wat bang geworden na haar valpartij? Nu, het blijkt wel duurder dan ik dacht, zulk toestel!
De dag beëindigd met het kijken naar een aflevering van Star Trek. En weer eens bedacht wat ik vroeger vaak dacht, toen de kinderen nog “kindjes” waren: jammer dat ik toen de tijd niet vond om samen met hen ernaar te kijken.
En meteen dacht ik dat moeders het nu nog moeilijker zullen hebben dan ik toen: zij werken allemaal buitenhuis. Ik had nog het geluk dat ik fulltime voor hen kon zorgen tot Zeger naar de “lagere school” ging!
Hoewel, “geluk” is een verkeerd woord, want ik verving ook de nu bijna alomtegenwoordige poetsvrouw en de onthaalmoeder (ik weet wel niet of ik het even goed deed als Lutti). En tijdens dat schoonmaken – wat ik haatte - had ik ook weinig tijd voor de “kindjes”!
waarom nu wel? Mama is echt wel verschoten en in paniek geweest bij haar vallen hoor. dat heb ik echt gezien toen ik bij haar kwam die avond.
BeantwoordenVerwijderen