Terwijl we deze middag van de school naar Lutti reden, vertelde ik aan Elena dat we na de middag mijn vroegere “juf” zuster Godwine een bezoekje zouden brengen. Of ze wilde meekomen. Ja, daar had ze wel zin in.
Matthias zag ons niet binnenkomen bij Lutti: hij was weer te druk aan het koken! 
Na het middageten reden we naar Bertem, waar zuster Godwine nu in een rusthuis verblijft. Elena had, uit schrik zich te vervelen, een tablet bij zich zodat ze eventueel naar filmpjes kon kijken. Matthias zou het moeten doen met een paar knuffels.
Het tabletje werd niet gebruikt en Matthias bleef de hele tijd op de schoot van zijn opa zitten, genietend van een koekje en lachend naar de oude zuster Godwine en haar medezuster Martha die we erbij gevraagd hadden. Elena zat braaf op haar stoel, genoot zichtbaar van een glas sinaasappelsap en een paar koekjes en beantwoordde gewillig de vragen van de twee nonnen. Ze zong een paar liedjes voor hen, vertelde over de school, en keek heel nieuwsgierig hoe ik zuster Godwine hielp haar koffie op te drinken nadat we “zeiden dat” mijn oude, vroegere “juf” nu mijn baby was.
Zuster Martha (98 jaar) zag er opvallend goed uit (maar herkende ons wel niet) en ik merkte dat Elena vooral door haar was gefascineerd, vooral toen die non begon te zingen van “Klein, klein kleutertje” en daar een heel verhaaltje aan vast breidde. Zuster Godwine (92 jaar) leek minder gelukkig. Regelmatig moest ze een traan wegpinken en wij begrepen heel weinig van wat ze vertelde. Wel dat ze wilde dat ik morgen zou bellen naar zuster Emilia (haar vroegere overste – en vriendin - in Sint-Truiden) om haar de groetjes te doen, dat ze zo blij was ons te zien, dat onze kleinkinderen toch zo “voorbeeldig” zijn (ikzelf had ze liever wat minder “voorbeeldig” en dus levendiger gezien, maar ik denk dat Elena echt onder de indruk was. Waarom Matthias zich zo “voorbeeldig” gedroeg, is mij nog steeds een raadsel - een beetje moe en blij op de schoot van opa te kunnen uitrusten met een koekje?) en dat ze het niet wist, dat onze vriendin Thérèse onlangs was overleden. Het verwondert me dat de echtgenoot van Thérèse haar daarvan niet op de hoogte heeft gebracht, maar het kan natuurlijk (Guy wordt ook al 90 dit jaar).
Na een uurtje reden we terug naar “huis”, nadat ik zuster Martha had beloofd haar groetjes te doen aan… jou, Liliane! Jou bleek ze helemaal niet vergeten te zijn!
Onderweg naar “thuis” konden de kindjes eindelijk aan hun dutje beginnen!
Roger reageerde op ons bezoek met: ‘Oud worden is meestal niet aangenaam’. Ikzelf weet het niet goed. Oké, je verliest je vrienden, je wordt “weggestoken”, maar je hebt des te meer tijd om te bezinnen, te mijmeren, te bidden, om herinneringen boven te halen, enzovoort. Allemaal zaken waar we nu (jaja, zelfs op 64 en 70 jaar) te weinig tijd voor hebben. Het geheugen moet natuurlijk nog een beetje meewillen, en als dat gaat haperen, kan dat een serieuze domper betekenen, inderdaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten