Vrijheid

Het heeft iets knus, heb ik altijd gevonden, dat uitzieken (zeker als het om een banale ziekte gaat, want influenza zullen we wel niet hebben, daarvoor lijkt ons “griepje” me te onschuldig). Je moet natuurlijk de kans krijgen om uit te zieken, wat niet altijd het geval was toen de kinderen nog naar en van school moesten worden gebracht (hoe vaak heb ik me toen vermand om me, ondanks de koorts, tot aan de schoolpoort te slepen, of een zieke baby of peuter zo goed mogelijk ingeduffeld en verplicht mij te vergezellen omdat ik hem niet alleen thuis wilde laten terwijl ik de andere kindjes ging afhalen).

Nu is het anders en we konden ons permitteren letterlijk niets te doen. Roger heeft bijna de hele dag liggen slapen op de sofa, af en toe wakker wordend om iets te drinken (hij heeft niets willen eten). Ikzelf heb vooral naast hem liggen lezen, met liters groene thee en als voeding enkel een banaan, een sojapudding, een stukje kaas en een blokje bittere chocolade.

Voor de zoveelste keer heb ik vastgesteld dat koorts maakt dat je zintuigen alles scherper waarnemen. Ik hoorde het huilen van de wind in de bomen en  het tokkelen van de regen op de ruiten veel beter en alles wat ik aanraakte deed mijn huid tintelen.

Maar ik heb dus vooral gelezen en daarover wilde ik het eigenlijk hebben. Het boek “Vrijheid” van Jonathan Franzen, geleend van onze schoonzoon, heb ik eindelijk uit en ik heb er enorm van genoten. Hier vinden jullie een bespreking die veel meer zegt dan wat ik kan verzinnen. Het verhaal wordt dus verteld vanuit verschillende standpunten (zonder dat je daardoor in de war geraakt, wat ik zo vaak meemaak als ik boeken lees die – meestal  Vlaamse - auteurs  op die manier  proberen op te bouwen) en inderdaad, zoals je leest in de recensie, moet je daardoor telkens je persoonlijke interpretatie van de feiten herzien.

Dit is het eerste boek dat ik lees van Franzen, en, lieve schoonzoon, je had gelijk: hij is een groot schrijver!