Vorige week vroeg onze dochter wanneer Roger haar kon helpen spullen naar het containerpark te brengen. Vermits Roger deze ochtend in Leuven had afgesproken met zijn broer en zussen stelde hij voor daarna voor die karwei te zorgen.
Of ik dan kon komen babysitten? Ik was eigenlijk zinnens weer te beginnen schoonmaken (je weet wel, één kamer per keer, omwille van mijn rug) maar uiteraard stemde ik toe: ik zou dan maar morgen aan de slag gaan.
Elena heeft weer veel gefantaseerd. Nu eens was ze Belle (en Matthias “het Beest”), dan weer Assepoester. Telkens droeg ze haar “roze verkleedjurk”. Wel wilde ze telkens mee naar het containerpark rijden. De eerste keer sliep Matthias, de tweede keer had ik hem volledig voor mij. Nadat ik al met Elena had rondgelopen, gedanst, “gevoetbald” in de tuin, moest ik nu met hem rondlopen op het terras. Hij oefende zijn lopen, aan mijn vinger, achter het duwkarretje, zelfstandig… Maar herviel heel geregeld in het kruipen. Ook hij wilde met een bal spelen, die hij telkens, nadat ik hem ergens naartoe had gesmeten, achternakroop, al kraaiend: hij heeft zich duidelijk heel fel geamuseerd.
Na de tweede rit naar het containerpark kwam onze dochter binnen met Elena in haar armen: onze grote meid was in slaap gevallen in de auto. Ik nam haar over en legde haar in bed. Ze werd zelfs niet wakker toen ik haar jas en haar laarzen uittrok!
Ik heb Matthias nog wat zitten vertellen uit prentenboekjes, we hebben nog wat op het terras gespeeld (ondanks de relatieve kou en de korte regenbui) en ineens voelde ik het: het spit!
Vanaf dan heb ik geprobeerd het wat kalmer aan te doen, wat eigenlijk onmogelijk is met kleine kinderen: ik moest wel af en toe Matthias oppakken, ik moest na het (heel lekker) avondeten hem wel uit bad halen vermits Roger met Elena bezig was. Kortom: ik kwam thuis, na een heel gezellige dag met de kindjes, met weer vreselijke rugpijn.
Op een zeker ogenblik zat ik deze avond in de badkamer met de kinderen. Matthias was al gewassen en Elena was aan de beurt. Daar had ze echter geen zin in. Wat verbaasde het haar toen ik haar antwoordde: ‘Wel, ik ga dat dan ook niet doen, meisje, ik zal wachten tot opa of jouw mama het kunnen doen. Ik heb te felle rugpijn!’
‘Hoe komt dat, oma?’, vroeg ze. Ik had het hart niet om te antwoorden dat zij en Matthias waarschijnlijk de oorzaak waren van mijn zere rug!
Wel heb ik Matthias toch nog uit het bad moeten tillen, want op een zeker ogenblik bleek hij het water beu te zijn… En toen was opa Elena aan het wassen (hun ouders hadden na het eten een korte afspraak in verband met de verbouwingswerken).
Ik wilde morgen beginnen met het schoonmaken van onze werkkamer maar, vermits dat hier de moeilijkste plek is om schoon te maken, heb ik mijn programma veranderd: ik begin met de kamer van Zeger omdat ik daar veel minder acrobatieën moet uitvoeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten