Matthias loopt!

Ik wist het al: onze dochter had het ons verteld aan telefoon. Toch gaf het een speciaal gevoel toen Matthias bij Lutti niet naar ons gekropen kwam maar wel naar ons toeliep. Nog een beetje wankel op zijn benen maar kraaiend en duidelijk heel fier.

Het werd een vermoeiende middag, na het eten. Elena speelde weer rollenspelletjes waarbij ik heel veel moest rondlopen, Matthias wilde natuurlijk zijn lopen oefenen… En vraagt geregeld nog een vinger van mij om vast te houden.

 Eigen foto

Maar dan werd hij moe, ging hij een dutje doen, en Roger en ik zorgden voor de boodschappen samen met Elena – die een pakje chips vroeg in de winkel.

 Eigen foto

Nee, eigenlijk deed ze het veel subtieler. We reden met het winkelwagentje voorbij de chips en ze zei: ‘Oma, ik heb honger!’

Ik had haar natuurlijk meteen door! Maar chips, gebakken in zonnebloemolie (dus geen goede verhouding omega 6-omega 3 vetzuren – ik weet het, ik heb zelf ook heel lang gedacht dat zonnebloemolie gezond was!): ik twijfelde even… En toen bedacht ik dat vermits we daarna nog naar het speelpleintje zouden gaan, ze daar waarschijnlijk echt honger zou krijgen… En dat die chips misschien iets minder schadelijk zouden zijn dan gewone snoep. En ze had zo goed gegeten ‘s middags. Afijn, ik haalde in mezelf allerlei argumenten aan om ons meisje te kunnen verwennen zonder te veel gewetenswroeging te krijgen.

Ze heeft heel fel genoten van alle toestellen op het speelpleintje… En van de chips! Telkens als ik zei dat we naar huis zouden gaan omdat haar mama bijna moest gaan les geven, wilde ze nog één keer op dit,  nog één keer op dat.

 Eigen foto’s

We waren op tijd thuis om Matthias zijn fruitpap te geven (Elena vertelde ondertussen verhalen tegen zichzelf aan de hand van elektrostatische prentjes uit een boekje dat ik haar cadeau had gegeven).

 Eigen foto

En om onze dochter uit te wuiven en om te koken. Elena had  weer mogen kiezen en het werd, na een groentesoep, zalm en broccoli. Waarvan de twee kindjes echt gesmuld hebben.

Daarna een badje, maar weer wilde Elena Matthias er niet bij hebben. Ze duwde hem constant omver. Het werd dus heel snel hun snoetjes wassen en pyjama aantrekken.

Nog een flesje melk waar ze amper van dronken, een paar verhaaltjes en ze vertrokken allebei meteen naar dromenland.

Voor ik de keuken opruimde, ben ik op het terras gaan roken. Terwijl ik daar zat in de lauwe avond, genietend van Cavanna en mijn echte sigaret, bedacht ik hoe verschillend de lente (en ons leven) nu is vergeleken met vorig jaar!

Iets over 22 uur kwam onze schoonzoon thuis van zijn Spaanse les en reden wij naar huis. Waar weer e-mails wachtten op antwoord, maar dat krijgen jullie pas morgen, vrienden!

Ik merk wel dat al de foto’s die ik probeerde te maken van Matthias die loopt mislukt zijn (en hier dus niet worden geserveerd). Roger heeft er geen gemaakt: ik hoop dat onze kinderen dat moment hebben kunnen vereeuwigen!