Elena had geen school, dus gingen we deze middag meteen Matthias afhalen bij Lutti. Hij “vertelde” ons van alles, alleen begrepen we hem pas als hij het gebaar bij het woord voegde. Het ging weer over al het speelgoed, over zijn vriendjes daar, over de schapen in de aanpalende wei, over tekeningen die hij ingekleurd had. En in het naar huis rijden, hoorde ik hem voor de eerste keer “fiets” zeggen toen we een fietser zagen oversteken.
“Thuis” werden we onthaald door Elena en haar mama die een gezelschapsspelletje aan het spelen waren. Matthias wilde meespelen terwijl ik voor koffie en thee zorgde, maar eerlijk gezegd bracht hij het spel nogal in de war!
Na het eten, terwijl hun mama even ging lessen voorbereiden, speelden we een poosje, zongen we en dansten we. Uiteindelijk bekeken we samen een deel van een filmpje over Maja de bij. Slechts een deel, want kort daarop moest Elena met haar mama naar de tandarts voor een tandcontrole.
Matthias en ik zouden buiten gaan spelen. We speelden een poosje op het terras, maar dan begon Matthias geregeld ‘Tuin! ’ te herhalen. Ik wist wel wat hij wilde: naar de schommels. ‘Vraag aan opa om naar de tuin te gaan,’ antwoordde ik hem (zodat ik hem niet weer zou moeten optillen: hij wordt echt te groot en te zwaar voor mij). Dat deed hij, maar nogmaals: hij zegt dan alleen ‘Tuin!’. “Opa” of “oma” weigert hij te zeggen.
Het werd plezierig (hoewel vrij koud): schommelen, glijden, met de bal spelen, pakkertje spelen, rollebollen in het gras, en heel veel lachen!
Net toen we hem op zijn potje wilden zetten (en ik daarna beginnen koken), kwamen Elena en haar moeder terug. Elena zo fier als een gieter omdat ze zo flink was geweest en een armbandje had gekregen. Zij wilde uiteraard verder kijken naar het filmpje over Maja de bij en was echt teleurgesteld toen bleek dat ik deze keer niet kon meekijken. Ik moest immers aan het avondeten beginnen.
Terwijl ik daaraan bezig was, nadat het filmpje was uitgekeken, kwam Elena naar mij in de keuken en vroeg een yoghurt. Matthias speelde ondertussen met zijn opa. Ineens kwam Matthias huilend naar mij gelopen, pakte me vast en herhaalde constant: ‘Boek, boek!’. ‘Wil je een boek?’ vroeg ik. ‘Ja!’. Ik ging met hem mee naar de living waar ik vroeg aan Roger waarom Matthias zo fel huilde. ‘Hij is stout geweest en ik heb hem berispt. Hij gooide immers alle boeken op de grond!’ (Liefje van mij: je moet je fantasie gebruiken om kleine kinderen die proberen te praten te begrijpen!
Ik had het door: waarschijnlijk geraakte Matthias niet aan het boek dat hij wilde hebben. Ik kreeg gelijk, want toen hij het boek kreeg waaruit hij wilde voorgelezen worden, was hij tevreden. Hoewel, nog niet helemaal: eerst wilde hij dat ik voorlas, maar daar had ik dus geen tijd voor. Uiteindelijk was het oké als opa dat deed.
‘Ik denk dat hij jou leuk vindt,’ filosofeerde Elena die alles had gadegeslagen en met mij terug naar de keuken liep. En ik: ‘Ik vind jullie ook heel leuk en ik had graag voorgelezen, maar nu moet ik echt koken, anders kan jullie mama niet eten voor ze gaat werken!’. Antwoord van Elena: ‘Natuurlijk!’
Na het middageten had Elena een dessert gevraagd. ‘Oké, zei onze dochter, maar dan deze avond geen meer hé! Oma, je bent getuige!’. Uiteraard kreeg Matthias toen ook dezelfde flan van karamel.
Deze avond, nadat haar mama was gaan lesgeven, vroeg Elena een dessert aan haar papa. Ik bekeek haar even met een blik van “Hu? Zo hadden we toch niet afgesproken?”, en zij meteen: ‘Nee, grapje, papa, geen dessert meer voor ons, we hebben er al een gegeten’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten