Over sigaretten en taal

Uiteraard rook ik nog steeds, alleen probeer ik het nu niet meer binnenshuis te doen als de kleinkinderen hier zijn (niet omdat ik geloof dat het zoveel kwaad kan maar uit respect voor hun ouders).

Gisteren vroeg Elena meer uitleg over die sigaretten die ze me vaak ziet aansteken. Ik legde haar uit dat dit mijn (ook ongezonde) manier van snoepen is, dat vroeger (dat woord vindt ze altijd heel boeiend),  toen ik klein was, meisjes die groot waren geworden, mochten roken zoals nu veel mensen snoepen. Dat het even ongezond is als snoepen maar tja, dat ik daar nu eenmaal meer van hou dan van zoet.

Vandaag zag ze me uiteraard weer een sigaret opsteken. ‘Jij gaat snoepen hé, oma,’ zei ze, ‘toon mij eens heel goed hoe je dat doet!’.

Dat er een aansteker aan te pas kwam, vond ze “eigenaardig” en een beetje “bangelijk” (want “vuurspuwend”). ‘En, is dat nu lekker zoet?’, vroeg ze terwijl ik een eerste trekje nam. ‘Nee, helemaal niet zoet, integendeel,’antwoordde ik, ‘je weet: ik hou niet zo van zoet’.

‘Ha nee, jij houdt niet van zoet, dat weet ik!’, antwoordde ze.

Maar deze avond, vlak voor het slapengaan, vertelde ze me dat ze bij het tekenen (de kindjes kregen uiteraard ook de gelegenheid om te tekenen) “speelde dat een potlood haar sigaret is!”

Oei! Dat was natuurlijk ook niet mijn bedoeling! 

Nu, onze eigen kinderen hebben mij altijd weten roken en slechts één heeft dat “ongezond snoepen” overgenomen. En dan nog niet van mezelf!

Ik heb hierboven de letterlijke woorden van Elena aangehaald. Vandaag viel me immers weer op hoe uitgebreid haar woordenschat is  en hoe snel ze woorden bijleert. Een voorbeeldje: ik sprak over dieren die grazen. Zij wist niet wat “grazen” betekent, ik legde het haar uit, en toen ze zo schrok van de schapen in de tuin zei ze spontaan: ‘ze komen hier zeker grazen?’.