Een hele dag zonder praten

Roger moest deze ochtend de auto tegen 8 uur naar de garage brengen voor een onderhoudsbeurt. Ik stond samen met hem op na een ellendige nacht (die ik grotendeels in de relax had doorgebracht om Roger niet te wekken met mijn hoestbuien - blijkbaar heb ik nu weer de verkoudheid van nicht Jeannine overgekregen).

Zodra Roger was vertrokken, kroop ik in ons bed waar ik een poosje lag te denken aan Matthias die vorige zondag ook een beetje ziek was. Hij had een koortswerend middeltje gekregen en kon aldus genieten van het feest, maar tegen de avond had hij weer koorts gekregen.

Gisteren belde dochterlief me op om te vragen of wij vandaag tegen de middag konden komen passen op zieke Matthias (zijzelf moest naar een vergadering) maar ik vermoedde dat we de auto niet op tijd zouden terughebben (en ik kreeg gelijk: Roger kon hem pas gaan halen om 15:30 uur). Omwille van mijn keelontsteking vond onze dochter het toch al niet aangewezen dat wij zouden komen babysitten en gelukkig stelde haar schoonmoeder - die toen bij haar was - voor om Matthias mee naar huis te nemen en morgen terug te brengen. Hopelijk is de jongen tegen volgende zaterdag weer helemaal in orde, want dan geeft hij een feestje ter gelegenheid van zijn verjaardag voor zijn vrienden.

Uiteindelijk viel ik in slaap. Ik werd pas na de middag wakker en merkte meteen dat het feit dat ik sinds gisterenavond niet meer had gesproken mijn keel enorm veel goed had gedaan. Ik besloot dus de rest van de dag zo zwijgzaam mogelijk door te brengen. Heel moeilijk is dat immers niet voor mij.

Toen bleek dat, terwijl ik toch even afwezig was, een Antwerpse vriendin had gebeld en dat Roger haar had beloofd dat ik zou terugbellen, besloot ik dat pas morgen te doen. Ik wilde echt een hele dag (praktisch) niet spreken. Het was trouwens ongelooflijk hoe ik de pijn in mijn keel met het uur voelde afnemen.

Na het avondeten (waar ik voor zorgde na voor de rest een luie dag) moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde. Hij bleef weg tot iets over 22 uur. Ik aarzelde even: zou ik toch mijn vriendin opbellen of niet? Ik deed het niet: als ze iets speciaals te vertellen had, had ze dat wel gezegd tegen Roger. En ik bleef dus zwijgen.

Wel las ik nog een beetje, beantwoordde ik een paar mails (Matthias zou aan de beterhand zijn) en typte nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.

En nu... voel ik helemaal geen keelpijn meer. Wat een hele dag zonder praten kan doen!😏

Antwerpse vriendin van mij, als je dit leest: morgen bel ik je op. En nu ga ik verder kijken naar iets leuks dat ik op YouTube heb gevonden.