Dat vergat ik te vertellen: Nany belde me vandaag... om te zeggen dat ze uiteindelijk toch zelf had getelefoneerd naar de vader van Xavier zaliger. Ze wilde immers meer weten over zijn overlijden. Uiteindelijk blijkt ze niet meer te weten te zijn gekomen dan ik. Maar ze dacht van wel, en wilde me dat meedelen.
Ze herhaalde aan telefoon steeds maar dat ze blij was dat ze gebeld had, dat mensen in deze omstandigheden dat nodig hebben. Ikzelf heb mijn oom niet opgebeld, ook bewust. Ik vind immers dat je mensen in deze omstandigheden gerust moet laten (een mail sturen kan wel, zo redeneer ik, omdat je dan niemand verplicht om meteen te antwoorden, en dus heb ik dát wel gedaan).
We kregen warempel bijna ruzie aan telefoon, Nany en ik. Zij vindt dat ik naar mijn oom Paul moet bellen (Paul is de vader van Xavier), ik vind dat ik daar nog even moet mee wachten, dat die mensen het nu meer dan druk genoeg hebben. Het kan zijn dat Nany gelijk heeft wat andere mensen betreft, maar ik ben degene die het meeste contact bleef onderhouden met "oncle Paul" en zijn kinderen na het overlijden van zijn echtgenote, zijnde de zus van papa en mijn tante Béatrice zaliger, en ik geloof echt dat ze nu niet gediend zijn van (nieuwsgierige) telefoontjes.
Alles wat ik wilde zeggen, heb ik gemaild naar "kozijn" Yves. En later bel ik wel naar mijn oom.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten