Vandaag eindelijk nog eens "onze familiezieke" bezocht. Ze leek heel blij ons te zien maar jammer genoeg verliep het contact nog steeds via gezichtsuitdrukkingen en handjes vasthouden. Natuurlijk hebben we ook gepraat, vooral ik (Roger is nog stiller dan ik) en haar echtgenoot die er ook was. Ik merkte dat ze alles begrijpt, ze probeert soms iets terug te zeggen, maar slaagt er enkel in altijd dezelfde woorden te zeggen. Hoewel, een paar keer probeerde ze een woord dat iemand van ons zei, na te zeggen.
Wat heel raar is: als ik naar haar gezichtsuitdrukking kijk, herinner ik me zaken die ze vroeger zei en waarbij ze dezelfde uitdrukking had. En... die herinnering doet pijn!
Voor de rest vandaag vooral weer bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Het is echt heel zwaar werk (omwille van de emoties die vrijkomen).
Ook gebeld met de echtgenote van onze zieke Matadi-vriend. Het zou niet zo goed gaan met hem. Zijzelf herstelt van een kleine operatie: geen gemakkelijke toestanden voor die vrienden.
Ook een mail gekregen van Matadi-vriendin Sabine: met haar moeder Rachel gaat het ook niet zo goed!
En dan nog dit. Mijn vriendin Martine D. schreef op haar Facebook-pagina over Congo dat Canvas een reeks "De kinderen van de kolonie" voorbereidt en of ik me niet kandidaat zou stellen als getuige. Ik herinnerde (Mar)Tine eraan dat ik geen prater ben. 'Stuur dan gewoon jouw eerste boek op,' stelde Tine voor. Zou ik het doen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Na nog een antwoord van Tine heb ik besloten dat ik het ga doen.
BeantwoordenVerwijderenik heb precies er iets over gelezen in de krant, zou dat kunnen? Ik zal het eens terug opzoeken, het ging toch over iets van Congo ik heb er toen een opmerking over gemaakt, ik dacht dat het over een boek ging en de prijs was 45 euro. Als je weet wanneer het op canvas uitgezonden wordt verwittig mij dan, wil je?
BeantwoordenVerwijderenIk wil er toch eerst ook wat meer over opzoeken hoor. Maar niet nu: de kleintjes zijn hier en het is dus relatief druk!
Verwijderen