Een dag vol nostalgie

Gisterenavond, dat vergat ik te noteren, hoorden we een nachtegaal zingen. Afijn, dat dachten we. Vandaag heb ik wat gegoogeld en we bleken gelijk te hebben.

Roger stond deze ochtend om 8 uur op en wekte mij om 8:30 uur: ik heb zeker een uur met ochtendhumeur rondgelopen: veel te vroeg was dat!

Rond 10 uur (dan pas: waarom mocht ik dan niet wat langer slapen?) vertrokken we naar Chalabre.Via een smalle kronkelende weg. Voor ons rezen de Pyreneeën op, met besneeuwde bergtoppen.

In Chalabre leek niets veranderd: het  restaurant waar we de allereerste keer dat we er waren aten, waar we het vlees niet lustten dat kleine Hendrik in onze plaats opat; de straten afgezoomd met platanen, de grote, oude huizen, het marktplein met de overdekte halle. We liepen er een poosje rond en besloten dan op zoek te gaan naar Meric.

Eigen foto's

Foto Roger

De toegang naar het domein met (vroeger) camping en boerderij vonden we op de weg naar Limoux. We aarzelden even maar liepen toen toch maar richting boerderij... en werden verjaagd door een blaffende hond die kwam uit een gebouwtje dat er vroeger niet stond.

Foto's Roger

Dus reden we terug naar Chalabre en van daar naar Colombe sur l'Hers waar we ook ooit kampeerden in de camping de la Prade.

Daarna reden we naar Le Peyrat. Het kerkje stond open. Toen we er wilden binnengaan, vertelde een priester ons dat we te laat kwamen voor het doopsel. Na een kort gesprek liet hij ons het kerkje bezoeken.

Eigen foto's

Foto Roger

Uiteindelijk reden we terug naar onze camping waar we picknickten bij de tent. Na een beetje lectuur en een kort dutje gingen we terug  naar het centrum van Mirepoix. Weer een dik uur kuieren en een biertje drinken onder een van de galerijen.

Eigen foto's

We aten deze avond weer bij de tent. Ik merkte wel dat Roger de menu's bekeek in Mirepoix maar nogmaals:  ze servern er altijd frieten bij en die moet Roger best niet te vaak eten.

Daarna maakten we een lange wandeling rond de camping, door velden en bosjes. Gelukkig was Roger bij mij, want ik zou verloren gelopen zíjn.

Terwijl Roger later wat rustte, geraakte ik in gesprek met onze buurtjes: twee kindjes van 4,5 en 5,5 jaar die in een joert leven met hun ouders. Ze vertelden me over hun familie, hun babybroertje, de reden waarom ze de zomer in die joert doorbrengen, dat ze vegetarisch zijn, ze praatten over de school, hun spelletjes, hun vriendjes enzovoort.

En terwijl ik dit schrijf zie ik een verdwaalde egel onze tent naderen.