Weer mochten we enkel één per één de winkel binnen. Ik stelde deze keer aan Roger voor dat hij voor de boodschappen zou zorgen (met een lijstje dat ik had opgesteld) en ondertussen zou ik Nany opbellen vanuit de auto, handenvrij uiteraard.
Nany had weer zo veel te vertellen dat we pas klaar waren tegen dat Roger terug uit de winkel kwam. Tijdens dat telefoneren kon ik goed alles rond mij observeren. Iedereen draagt een mondkapje: het lijkt wel surrealistisch (we hebben er twee gekregen van het gemeentebestuur en binnenkort krijgen we er nog twee; dan hebben we er elk vier, dat lijkt me meer dan voldoende!), en heel veel roofvogels die boven de parking cirkelden!
Dochterlief heeft het probleem met de monografie kunnen oplossen en ik ben haar ontzettend dankbaar. Dus heb ik, na de boodschappen, nog uren de tekst zitten nalezen. Het wordt echt een heel boeiend boekje!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten