Nany klaagt

Tijdens mijn dagelijks telefoontje met Nany hoorde ik vandaag vooral klachten. Eigenlijk begrijp ik haar. Als een vriendin met haar wil afspreken aan telefoon, moet Nany  haar doorverwijzen naar het onthaal van het rusthuis om een afspraak te maken op een dag en uur (een "bezoekmoment") dat door het rusthuis wordt bepaald in functie van het aantal andere bezoekers (ook aan andere bewoners). Als daarna een andere vriendin Nany belt en zegt dat ze die dag even wil langskomen, weet Nany nog niet of ze wel of niet een afspraak heeft met die eerste vriendin, en dient ze die tweede vriendin weer door te verwijzen naar het onthaal, waar buiten het weten van Nany om, wel of niet een afspraak zal geregeld worden.

Ik begrijp Nany en ik begrijp het bestuur van het rusthuis. Ze hebben nu al zoveel extra werk dat ze zich niet kunnen permitteren telkens elke bewoner op de hoogte te brengen van een gemaakte afspraak.

Zus Bie gaat binnenkort op bezoek en ik ben echt benieuwd hoe het zal verlopen. 

Want het zal er zeker niet aan toe gaan zoals Nany graag mensen ontvangt! De bezoeker mag niets (ook Nany niet) aanraken, moet op één stoel blijven zitten en Nany mag de hele tijd haar fauteuil niet verlaten. 

Nogmaals, ik begrijp die maatregelen, maar aangenaam zijn ze niet!

Eerlijk gezegd ben ik blij (nu ik precies weet hoe zulk "bezoekmoment" zal verlopen) dat Roger en ik (nee, eigenlijk alleen ik in dit geval, vermits er maar één bezoeker per dag mag komen) nog even moeten wachten om op bezoek te gaan. 

Stel je voor. Jij op een stoel, zij in de fauteuil aan het raam. De deur van de kamer groot open. Geen handjes schudden, geen knuffel, geen kus maar meteen een uur beginnen - in mijn geval toch - luisteren. 

Niet eens de conversatie op een ander onderwerp kunnen brengen door bijvoorbeeld iets aan te wijzen in een tijdschrift, er een boek bij te nemen of commentaar te geven op iets dat je door het raam ziet (je zit immers de hele tijd op die ene stoel). Nog een geluk dat Nany graag praat, want zulke ontmoeting tussen twee mensen die op mij lijken, zou, vermoed ik, in een uur stilzwijgen uitmonden. 

Stel dat Roger of ik daar zou wonen: ik denk dat we het bezoek al na een tiental minuten zouden beëindigen (als dat toegelaten is natuurlijk, want in de regel duurt het één uur) en elkaar beloven nog wat vaker naar elkaar te mailen (als dat al kan in dat rusthuis). Stel je voor: elkaar zelfs niet mogen aanraken!

Maar nogmaals, ik begrijp die voorzorgen. Tenminste als men ons al die tijd al niet aan het beliegen is zoals onder andere Crèvecoeur beweert. 

P.S. Ik zit weer op de nieuwe interface van "Blogger" en ben van plan volgende labels hier aan toe te voegen: "familie, geneeskunde, maatschappij, informatica, overheid". Slechts vijf dus. Benieuwd hoeveel er zullen weergegeven worden!