Vorige zaterdag, 7 januari, spoorde mijn moeder van Antwerpen naar Leuven waar ze een afspraak had met haar jeugdvriendin. Samen met die Angèle en haar man ging ze een hapje eten, en daarna werd ze naar het station van Tienen gereden; waar Roger en ik haar gingen ophalen.
We reden naar Oorbeek (volgens mij ligt dat ook in Haspengouw). Daar heeft mijn moeder immers nog haar neef (in de betekenis van “kozijn”) Roger en nicht Rita wonen die ze niet meer ontmoet had van rond 1983. Ze had immers eindelijk nog eens afgesproken met Rita. Ondanks het feit dat ik op het Internet had gevonden dat de kozijn woonde op het adres dat Nany mij gegeven had, beweerde zij bij hoog en bij laag dat haar nicht daar woonde. Nany is heel koppig, dus reden we toch maar naar dat adres. En wat bleek? Niet zij, maar het Internet kreeg gelijk! 
Het was de echtgenote van haar “kozijn” die voor ons opendeed. En die ons het juiste adres van haar schoonzus gaf.
Mijn moeder kon er maar niet aan uit: al die jaren stuurde ze dus een nieuwjaarskaartje naar het verkeerde adres! Zo’n ingewikkeld raadsel was het nu ook weer niet: elk jaar gaven broer Roger en zus Rita elkaar het goede wenskaartje door!
We werden bij nicht Rita met open armen en massa’s (eigenlijk voor mij te zoete) taarten ontvangen. Haar dochter (prachtige meid!) zorgde voor de koffie enzovoort. Vermits ik geen koffie drink, en thee geen alledaagse drank is in die contreien, hield ik het bij water terwijl ik twee stukken taart verorberde en luisterde naar de herinneringen die mijn moeder en Rita bovenhaalden.
Tegen de avond reden Roger, Nany en ik naar hier, waar we nog samen aten en waar Nany verder vertelde over haar jeugd, zich haar eerste reis naar Congo herinnerde, en Roger en Rita benijdde: hun kinderen wonen immers vlak bij hen. Terwijl zij een dochter heeft die in het “verre Limburg” woont (ik dus). Ze vergeet dat zijzelf ook degene was die ver is gaan wonen van de rest van haar familie. Zo moeder zo dochter zeker? Hoewel, ik ben, zonder het te weten, naar onze “roots” teruggegaan: Haspengouw!
We gingen vrij laat slapen, maar toch niet te laat. ‘s Anderendaags (ik weet het, weer een woord dat Standaard Nederlands wil afschaffen. Maar als ik zeg “de volgende dag”, dan moet ik er naar mijn gevoel aan toevoegen dat die “volgende dag” gisteren was. Terwijl ‘s anderendaags – nog steeds naar mijn gevoel – alles zegt) waren we immers al rond 13 uur uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Elena (weliswaar een week te vroeg omdat volgend weekend niet past voor haar ouders).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten