Over Veulen, appelen en mijn vriendin die nu in Gent woont

Ik weet eigenlijk niet waarom, maar we hebben weer eens gewandeld in Veulen vandaag. Eerst ging het naar het prachtig gerenoveerde kasteel.

 Foto’s Roger

We hebben het fototoestel van Roger bij onze dochter en schoonzoon vergeten en Roger moet het deze week dus doen met mijn (van hem geërfd) fototoestel. En persoonlijk vind ik dat het te zien is: blijkbaar is mijn fototoestel toch minder goed dan het zijne!

Dat kasteel staat te koop. Als het iemand van jullie interesseert (voor jou zou er plaats genoeg zijn, Zeger!), hier staan de details: http://www.redres.nl/erfgoedmakelaar/beleggingen/552/belgie-heers-kasteel-veulen-te-koop.asp . Maar het is wel nogal duur!

Van daar maakten we een lus naar de (heel mooie) kerk, en zagen onderweg ontelbare afgevallen appelen liggen in een wei.

  Foto’s Roger

Erg! Behalve voor de vogels dan. Die appelen zijn niet verkoopbaar, want ze hebben niet de “juiste vorm en dikte”. En iedereen hier in de buurt heeft voldoende fruit. Dus liggen ze maar te rotten als de merels ze niet opeten. Hetzelfde gebeurt met onze eigen appels. Of ik er nu drie of vier eet elke dag verandert daar niets aan: we krijgen ze niet op! Natuurlijk zouden we ze kunnen weggeven aan mensen uit de stad. Maar dan kost het vervoer zo veel dat het een te duur cadeau zou worden! Komt de verordening dat verkoopbaar fruit een bepaald kaliber moet hebben ook van “Europa”?

Van de kerk gingen het naar de steenweg die Veulen in twee snijdt, we staken die over en liepen, na de begraafplaats, de velden in, richting Gutschoven (het geboortedorp van Roger). Helaas (ik had het moeten weten, want meer dan tien jaar geleden hebben we die landweg nog eens gevolgd) het pad liep weer dood. We zagen voor ons de kerk en enkele gebouwen van Rogers geboortedorp, maar geraakten niet verder.

Toen we terug thuis waren, en nadat ik de badkamer en de keuken een beurt had gegeven (Roger heeft gisteren de ramen gelapt!), belde ik naar mijn vriendin die al een poosje in Gent woont.

Ik kwam bij een heel vriendelijke  telefoniste van het rusthuis terecht, die me vertelde dat Anny weer in het ziekenhuis was opgenomen. Ik kreeg het telefoonnummer van het bewuste hospitaal, belde enkele keren, maar mijn vriendin gaf geen gehoor. Uiteraard, haar kennende, kan ze wel in de cafetaria hebben gezeten, dus maakte ik me niet te veel zorgen. Ik belde wel nog enkele keren naar haar zoon, maar telkens zonder resultaat.

En toen maakte ik me wel zorgen! Toch weer geen overlijden van een vriendin binnenkort zeker?