Papa kiest duidelijk voor Franskiljons
Mijn zus en ik bleven uiteraard onze kameraadjes ontmoeten, aan de bushalte (en daar probeerde die Francofone jongen me constant op te eisen), of op de bus (die jongen nam gelukkig genoeg een andere bus dan wij). En Jean. Papa leek daar steeds meer over te weten. Hadden papa en mama dan overal “spionnen”?
Mijn Franssprekende “pretendent” beweerde dat zijn moeder architect was (achteraf bleek dat een flagrante leugen: wel maakte ze graag en goed bouwtekeningen, en een van hun vrienden, een echte architect, ondertekende ze). Mijn ouders, die al een poosje geleden een bouwgrond hadden gekocht in ’s Gravenwezel, kregen een bouwtekening voor een “fermette” voorgeschoteld.
Weldra werd er begonnen met de bouw van ons nieuwe huis waar Béatrice, Jean-Louis en ik eindelijk elk onze eigen kamer zouden hebben, waar we niet meer zouden hoeven te douchen in een ijskoude veranda (ik weet het, Nederlanders noemen dat een "serre", en wat wij een "serre" noemen, heet bij hun een "kas").
Zodra we zouden verhuizen, zou ik een andere bus moeten nemen, dat wist ik. En ik heb dus Jean daarvan op de hoogte gebracht. Hij vroeg zich af of hij niet best eens met mijn ouders kwam praten, maar dat durfde ik hem niet aan te doen! En ik had gelijk: later zou blijken hoe gemakkelijk papa “pretendenten” die hem niet aanstonden afwimpelde: toen mijn zus ten huwelijk werd gevraagd door de zoon van een plaatselijke landbouwer! Wat die jongen allemaal heeft moeten horen! Ik heb me altijd vrij goed kunnen inleven in anderen en echt, ik voelde me vernederd in zijn plaats, maar ook, net zoals mijn zus, beschaamd in de plaats van papa! Nee dus, ik wilde niet dat Jean naar mijn ouders zou komen: ik voorvoelde dat hij op diezelfde manier zou vernederd worden, in feite alleen omdat hij niet Franstalig was.
Papa en mama waren steeds meer in gedachten bezig met ons toekomstige huis! En vermits dat heel veel geld ging kosten, werd er nagedacht over hoe er kon gespaard worden. Een van de meest vanzelfsprekende maatregelen bleek Béatrice en mij in de avondstudie te laten, en papa ons rond 18 of een half uurtje later te laten afhalen! Dat waren toch al twee busabonnementen minder te betalen!
Vreselijk vond ik die beslissing! Gelukkig merkte ik al heel snel op dat er weinig controle was op de leerlingen die in de “avondstudie” moesten blijven! Béatrice en ik vonden voldoende kans om de school uit te glippen nog voor de “studie” begon.
Mijn zus wilde constant snoep gaan kopen (waarschijnlijk had ze honger, want we bleven inderdaad lang zonder eten) maar ik wilde eerder een glimp opvangen van Jean!
Het is me een paar keer gelukt. Maar wat betekent een glimp? Hij wuifde (later hoorde ik dat ze in Limburg “wenken” zeggen, maar dat heeft naar mijn gevoel de bijbetekenis van "roepen") wel naar mij vanuit de bus, maar wat dacht hij van mij? Mijn zus en ik waren immers van de ene dag op de andere verplicht overgestapt, nee, zelfs niet op een andere bus zoals ik hem had verteld, maar naar die “studieavond”! En daar wist hij natuurlijk niets van: misschien dacht hij dat ik met opzet wachtte op een bus waar hij niet zou opzitten?
Dacht ik! Want op een middag, tijdens mijn niet toegelaten wandeling voor de avondstudie, stopte er een rood autootje naast mij! Het was Jean, die met zijn eerste wagentje pronkte. Hij wilde me naar huis brengen. Daar kon ik natuurlijk niet op ingaan, want er werd van mij verwacht dat ik rond 18 uur aan de schoolpoort op mijn vader zou wachten (en toen bestonden er nog geen mobieltjes en kon ik papa niet waarschuwen dat ik daar niet zou staan). Dat gebeurde op de Bredabaan in Merksem, waar het altijd heel druk was en is. Ik probeerde mijn stem te verheffen boven het geluid van de voorbijrazende auto’s, maar de voertuigen die werden opgehouden door het rode autootje werden zo ongeduldig dat hij wel moest doorrijden. Ik heb hem daarna nooit meer gezien.
Na onze verhuizing naar 's Gravenwezel, vroeg papa me nog wel eens of ik dat Vlaams “onderwijzertje” nog zag (waarom hij me die vraag stelde is me altijd een raadsel geweest vermits hij ervoor had gezorgd dat we nooit meer de bus namen, en als we al een bus zouden moeten nemen, het toch een andere was dan toen we nog in Schoten woonden). Papa leek duidelijk opgelucht toen ik 'nee' antwoordde.
Dezelfde avond kregen papa en mama (toevallig?) de ouders van mijn Franstalige aanbidder op visite!
Nadat ik (maar het kan ook mijn zusje zijn geweest, we deden het afwisselend) ons broertje een verhaaltje had verteld voor het slapengaan, trokken we ons terug op onze kamer. We hoorden de volwassenen beneden nog vaag in het Frans tateren. Papa vond die mensen immers toch zo sympathiek!
En het toppunt: 's anderendaags (sorry, Nederlanders, ik weet dat jullie vinden dat ik "de volgende dag" had moeten schrijven, maar ik vind onze uitdrukking veel te mooi om te verliezen) hoorde ik dat die mensen op de hoogte waren van de "liefde" van hun zoon voor mij. En daar deed papa helemaal niet moeilijk over! Een jongen van amper 14 jaar, en daarenboven dom, stel je voor! Was dan alleen het feit dat hij Frans sprak van belang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten