Elena

Ik weet niet of het aan de zomertijd ligt, maar Elena leek vandaag helemaal in de war wat haar tijdsbeleving betreft.

Terwijl haar vriendjes bij de onthaalmoeder aan een dutje toe waren toen we haar gingen afhalen, hield ik haar nog heel even wakker tot wanneer haar moeder om 13 uur zou thuiskomen. Daarna probeerden we haar in haar bedje te leggen, maar tevergeefs. Ze bleef huilen tot ze er (‘van miserie’, zoals mijn Marraine zou gezegd hebben) weer werd uitgehaald.

Toch leek ze heel moe: de eerste uren wilde ze alleen in boekjes kijken, op mijn schoot (ze haalde ze eerst wel van de plank terwijl ze ‘boe’ zei. Bedoelde ze daarmee “boek”?). Ze luisterde aandachtig naar de verhaaltjes, maar wreef geregeld in haar ogen.

Na een klein beetje fruitpap rond 15:30 uur (vorige week was dat dus 14:30 uur) werd ze levendiger (en vermoeiender voor ons ). Ze bleef maar rondlopen met haar moeder, Roger of mij, stevig onze pink vasthoudend, in de tuin, op het terras, in huis, haalde al haar speelgoed uit. En toen liet ze – onbewust, denk ik – geregeld onze vinger los terwijl ze over en weer van haar speelgoeddozen naar ons liep met telkens andere spulletjes. 

Rond 16:30 uur (vorige week was dat nog 15:30 uur, haar “normale uur”) at ze gretig - en bijna helemaal alleen - de rest van haar fruitpap op. Omdat ze daarna echt te moe leek, legden we haar rond 17:30 uur, vlak voor haar mama weer vertrok,  weer te slapen, en ze sliep tot 20:30 uur. Omdat Roger en ik haar toen gingen wakker maken, anders had ze doorgeslapen, denk ik. We maakten haar klaar voor de nacht en na een flesje melk begon ze weer rond te lopen en  met een balletje  te spelen. Ik werd er  zelf moe van (Roger zei nog: ‘Je zult je wandeling wel gehad hebben vandaag!’ ), en zette kinderliedjes op. Terwijl ze daarnaar luisterde, begon ze met haar handjes te draaien enzovoort. Maar weldra viel ze bijna in slaap in mijn armen en we legden haar in bed. O wee! Dat bleek niet zo’n goed idee: ze begon te krijsen!

Omdat ik wist dat haar ouders weldra zouden aankomen, en ze van hen nog een flesje zou krijgen, hebben we ze toch maar weer bij ons genomen. Waar ze afwisselend op mijn en op Roger zijn schoot gewoon zat te kijken naar prentjes tot wanneer haar mama en papa thuiskwamen.

Dan vertrokken Roger en ik naar huis, ik heel moe maar tevreden!