We gingen vandaag langs bij mensen (ik geef hier hun identiteit met opzet niet prijs) met wie we een aantal jaren geleden vrij veel contact hadden. Omdat zij de laatste jaren nooit hier langskwamen, heb ik een hele tijd gedacht dat ze geen zin meer hadden om ons te ontmoeten.
Wat kan een mens zich vergissen! Ik dacht niet meer aan het feit dat zij een been kwijt is, en dat om bij ons binnen te geraken, je zowel aan de voorkant als aan de achterkant van ons huis enkele trappen moet bestijgen, wat voor haar niet te doen is.
We zijn lang blijven hangen in hun veranda (“serre” voor de Nederlanders) met een prachtige lentezon die erop scheen en met rondom ons hun perfect onderhouden tuin (waar ik toch wat jaloers op ben – voor zover ik dat gevoel ken natuurlijk) vol bloemen, bloesems, zoemende bijen, hommels en andere vliegende insecten.
Zullen we die mensen voortaan maar “Joke” en “Louis” noemen? Dat vergemakkelijkt mijn schrijven!
Wel, ettelijke jaren geleden onderging Joke een operatie. Ze leek weer helemaal in orde, en gaf een familiefeestje dat prompt werd onderbroken omdat zij een ondraaglijke pijn kreeg in haar been. Anneke (“ons” Anneke dus, de vrouw van Hendrik) was hier toen we dat vernamen, en zei onmiddellijk: ‘Ze heeft een diepe veneuze trombose! Een gevolg van die operatie is dat!’.
Joke haar been moest afgezet worden, en ze kreeg van de dokters te horen dat dit lag aan haar roken. In paniek, en een beetje op bevel van “Louis” (die nog steeds evenveel van haar lijkt te houden), is ze (bijna) opgehouden met roken.
Ik vermoed dat “Joke” en “Louis” nooit geweten hebben dat die operatie de oorzaak was geweest van die amputatie!
“Joke” vertelde me dat ze nog af en toe rookt, als “Louis” het niet ziet! Wat hebben die dokters toch aangericht? Die vrouw heeft nu schuldgevoelens tot en met!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten