Roger moest in Antwerpen zijn vandaag: of ik wilde meekomen, dan zouden we eerst even een bezoek brengen aan mijn moeder Nany. Dat ging ik uiteraard niet weigeren: ik zou dan deze avond maar voortwerken aan die juridische vertaling.
Maar wat een drukte op de 313 van Hasselt naar Antwerpen! Niet te doen, al die vrachtwagens, die files, en dan nog een ongeluk, en bij mij natuurlijk zenuwen tot en met! Ik weet het, ik zit gewoon naast de chauffeur, en toch! Uiteraard kwamen we veel later dan gepland bij Nany in Schoten aan: we konden maar een kwartiertje blijven. Daarom beloofde Roger haar dat we later op de dag zouden terugkomen en deze avond samen zouden eten in een taverne in haar buurt.
Wij dus naar Antwerpen, waar we hadden afgesproken met Hendrik. Weer files! Het verkeer ging zo traag dat ik hem een paar keer belde dat hij nog eventjes moest wachten (hoe deden we dat toch vroeger zonder mobieltjes?). Toen we eindelijk waren aangekomen, stelde ik hem voor ons samen met Sam te vergezellen naar Schoten; maar zij hadden andere plannen.
We waren net terug naar Nany vertrokken, toen ik van haar een sms kreeg: ze zat bij haar vriendin (en overbuurvrouw) tante José. Of we haar daar kwamen afhalen? Heel graag!
Weer duurde het langer dan een half uur om de 14 kilometer, die ons van Nany scheidden, af te leggen! Files, werken, opstoppingen, het is daar niet meer te doen, in het Antwerpse!
Bij tante José werden we met open armen ontvangen, en met heerlijke witte wijn en een soort chips. Een hele tijd hebben we herinneringen opgehaald. Zalig! Ze kon ons niet vergezellen naar de taverne, want ze verwachtte een van haar dochters (die wij jammer genoeg niet meer hebben ontmoet omdat het echt tijd werd om te gaan eten als we niet al te laat wilden naar huis terugkeren: ik had immers nog werk voor de boeg).
Nany en ik kozen gegratineerd witloof met hesp, Roger vond zijn gading niet en nam dus een gewone spaghetti. Ik vond de gratin heel lekker en heb ontzettend veel genoten van de herinneringen die Nany aanhaalde over haar kinderjaren tijdens de oorlog.
Daarna reden we naar huis. Het was iets minder druk, hoewel er nog heel veel vrachtwagens onderweg waren. Niet meer te doen, die verkeersdrukte voor mij!
Ik heb hier nog een klein uurtje gewerkt maar dan voelde ik me echt te moe! En dan was ik enkel een passagier vandaag: hoe verwerkt een chauffeur die verkeersdrukte dan wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten