De kleinkindjes zijn vertrokken

Rond 7:30 uur werden Elena en Matthias ongeveer tegelijkertijd wakker! Weer heel (te!) vroeg voor Roger en mij (zelfs toen onze drie kindjes nog naar school moesten, stonden we nooit op voor 7:45 uur, en toch waren we om 8:15 klaar om te vertrekken; ik vraag me nu vaak af hoe we daar in slaagden). Dus werd deze ochtend nog even het “tentbed” ingeschakeld. Maar van slapen kwam niets meer: de kinderen waren zo uitgerust dat ze nog een half uur hebben liggen rollebollen. We stonden dus maar op. Na een snel toilet en ons ontbijt was het weer “speeltijd”. Elena was nog even een juf en heel eventjes onze mama, Matthias oefende op de trap, speelde met zijn vrachtwagen en zijn bus. Matthias ging rond 10:45 uur weer even naar bed, en Elena begon toen poppetjes tot leven te brengen. Ik hoorde haar heel geconcentreerd tegen zichzelf verhaaltjes vertellen en maakte van de gelegenheid gebruik om de keuken wat op te ruimen.

Rond 12:30 uur aten we ons middagmaal. Ongeveer 300 gram groentepap voor Matthias. Elena eet niet graag brood: haar noenmaal bestond uit ongeveer 160 gram groentepap, een mandarijntje en een halve boterham met choco. Het is opvallend hoeveel meer Matthias eet dan zijn grote zus. Die zus vertelde tijdens het eten nog over het bezoek van Sinterklaas aan de school. Eigenaardig: ze had het vooral over de opvallend blinkende schoenen van Zwarte Piet!

Daarna, rond 13:30 uur, was het duidelijk: Elena had weer zand in haar oogjes gestrooid gekregen (ik had haar gisteren avond verteld over het “zandmannetje” – wat we toen natuurlijk even moesten naspelen, opa zijnde het zandmannetje dat we zogezegd niet konden zien, Elena, Matthias en ik fungerend als slaperige kindjes). Roger bracht haar naar bed, en toen gebeurde er weer iets heel typisch met Matthias. Daarvoor was onze jongen druk aan het spelen, soms wilde hij door opa opgepakt worden, soms door mij. Zodra hij opa zag de salon verlaten met Elena, begon hij echter te wenen! Ik kreeg hem gelukkig getroost en Roger mocht daarna zelfs de schapen gaan voederen zonder dat de baby een kik gaf tijdens diens afwezigheid.

Rond 14:00 uur begon hij ook in zijn oogjes te wrijven. Hij lag pas te soezen in zijn bedje (en ik maakte me klaar voor ook een kort dutje in de relax ) toen onze dochter belde: ‘We zijn naar jullie onderweg!’.

Drie kwartier later kwamen zij en onze schoonzoon hier aan, met een (heel lekkere) fruittaart. De kindjes sliepen nog, maar kort daarop konden hun ouders hen zelf uit hun bedje halen (heel blije Elena dus, want ik had haar beloofd dat als ze na haar dutje wakker zou worden, haar ouders hier zouden zijn, natuurlijk hopend dat ik gelijk zou krijgen). Na een vieruurtje (taart dus, ook voor Elena; Matthias kreeg zijn gewone fruitpap) maakten we nog een wandeling, onder andere in het bos grenzend aan het kasteel van Heers. We hebben er allemaal van genoten: het was aangenaam herfstweer, Elena fantaseerde over de twee kastelen die we tegenkwamen en genoot van de knisperende bladeren onder haar voeten, er werd bijgepraat, Matthias zat in zijn buggy en keek rond. Elena was onderweg wel weer even haar moeders mama en mijn mama!

Ze zijn allemaal vertrokken kort na het avondeten. Elena dacht dat ze het Sinterklaasspeelgoed hier moest laten en leek zo blij toen ik haar zei dat het echt allemaal voor haar en Matthias was, dat haar mama alles dus mee naar huis zou nemen.

Roger en ik hebben daarna nog opgeruimd, ik heb nog wat gelezen en daarna gekeken naar een aflevering van Star Trek… en denk dat ik seffens ga slapen.

Vrienden die nog een antwoord verwachten op een mail, sorry: dat stel ik uit tot morgen!