Toen ik opnieuw Nederlands begon te spreken (“opnieuw” omdat ik voor mijn 4 jaar en half een soort Nederlands – Brabants - sprak), voelde ik me heel onzeker.
Toen ik, jaren later, op aandringen van onze “kindjes” probeerde ook in het Nederlands te schrijven in plaats van in het Frans dat ondertussen mijn taal was geworden, voelde ik me nog minder zeker. Als ik bijvoorbeeld zei: ‘Ik denk dat ik een mooie zin heb geschreven: de lucht is zwanger van sneeuw, mooi hé?, antwoordden de “kindjes” me: ‘Mama, wat een cliché is dat wel!’
Nog jaren later kon ik mijn eerste boek uitgeven bij een kleine uitgeverij. Ik vermoedde dat ze hun werk goed hadden gedaan. Nee, mijn schrijfsel werd niet herwerkt, dat zou ik pas heel erg hebben gevonden, maar er werd mij wel gewezen op langdradigheden. En ik kreeg de kans om daar zelf iets aan te doen.
Nog later ging die uitgeverij overkop. Ik vond een andere uitgever, maar merkte dat boeken van andere auteurs uit dezelfde “stal” nog voldoende fouten bevatten (in mijn eigen boeken hebben Roger, de “kindjes” en ik ook nog enkele foutjes gevonden! Mea culpa!).
Nu weet ik het niet meer. Grote uitgeverijen zijn niet enthousiast over mijn schrijfsels (eentje zei ooit letterlijk dat ik niet beroemd genoeg ben
Ik heb nog voort gelezen deze avond, en weer heb ik dat boek enkele keren moeten terzijde leggen. Het is allemaal heel spannend, maar – als ervaren lezer – verlang ik meer dan een spannend verhaal.
Waarom bijvoorbeeld (één heel klein detail geplukt uit vele anderen) wordt constant verwezen naar de burgemeester van Hasselt met “Mevrouw de burgemeester”? Dat zeg je toch niet, tenzij je die vrouw persoonlijk aanspreekt?
De uitgever van het boek gaat er prat op dat hij “zijn” schrijvers helpt hun boek op een hoger niveau te brengen. Wel, voor het soort “hoger” niveau dat hij bereikt, bedank ik.
Ik weet dus niet meer waar ik mijn eventuele volgende schrijfsels naartoe moet zenden! En… Trouwens ook niet of ik dat nog wil doen.
Soms heb ik heel veel “goesting” (ik weet het, een “Vlaams” woord, waar ik van hou) om weer Franstalig te worden.
Ik weet op voorhand wel dat mijn schrijfsels daar door niemand worden uitgegeven: echt niet belangrijk genoeg! Maar ik weet ook dat ze mij zullen zeggen waarom! Zij (ik heb het over wat men “intellectuelen” noemt) proberen tenminste hun taal goed te “hanteren”.
Heel vaak gaan die Fransen tegenwoordig echter ook de verkeerde toer op: hun taal wordt echt steeds wolliger, zeker op Facebook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten