Na onze brunch stelde Roger voor naar de “drie tommen” op zoek te gaan in Tienen. Uiteraard ging ik onmiddellijk akkoord!
Het leek me zacht weer te zijn toen we vertrokken, maar het microklimaat onder ons (aan één kant open) poortgebouw had me misleid: wat een koude wind toen we naar de tumuli stapten!
We hebben ze inderdaad heel gemakkelijk gevonden (eigenlijk te gemakkelijk, dacht ik eerst, want mijn bedoeling is vooral Roger aan het bewegen te krijgen). Bij het binnenrijden van Tienen zei Eva (de GPS) dat we onze bestemming hadden bereikt. ‘Dat kan toch niet,’ opperde Roger, ‘tumuli tussen al die huizen?’. Maar ineens zagen we tussen twee huizen een steegje met een aanduiding: “Tumuli”. Eva had dus toch gelijk!
Terwijl we daar rond die drie tumuli liepen en Roger foto’s maakte, voelde ik pas hoe koud het in feite was. Gelukkig temperden de vele bomen een beetje de koude wind.
We reden daarna verder naar Piétrain (deelgemeente van Jodoigne – Geldenaken in het Nederlands) natuurlijk weer op zoek naar een volgende tumulus.
Onderweg kwamen we een dorp tegen dat we niet kenden: Bost, een deelgemeente van Tienen. Dus stapten we even uit en wandelden daar wat rond, maar we vonden het niet zo bijzonder.
En dan ging het naar Piétrain. Roger zegt dat we daar ooit hebben gewandeld, maar dat zal dan wel geweest zijn op een van onze uitstappen met veel te veel dorpen op dezelfde dag, want ik herinnerde me er niets van.
Ikzelf denk dus dat we er nog niet waren, want nu stond het typische Waalse dorp me heel fel aan. Vooral de langgerekte witgekalkte huizen (ik vermoed vroegere boerderijen) spraken tot mijn verbeelding.
Om de tumulus te bereiken stuurde Eva ons een heel modderig en niet berijdbaar pad op. Dus lieten we de auto achter aan de kerk en liepen we te voet voort. Ik heb afgezien: het klom vrij fel, mijn knieën en heupen deden pijn en de snerpende wind beet in mijn neus (ik had wel een muts op, dus mijn oren hebben niet afgezien). Na een dik kwartier stappen, nog geen spoor van een tumulus! Wel van wat we dachten een ander dorp te zijn, in de verte.
Wij dus terug naar de auto en het dorp uitgereden richting Herbais (dat blijkbaar een gehucht is van Piétrain).
En daar, naast een modderige landweg, vonden we hem eindelijk, de niet zo indrukwekkende tumulus!
Daarna ging het weer richting thuis: ik moest immers nog koken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten