Of we vandaag kwamen babysitten, had onze dochter me zondag gevraagd. Uiteraard zei ik ja.
Ik smolt al toen we onze grote meid en haar broertje bij onthaalmoeder Lutti afhaalden en ze allebei heel enthousiast naar ons kwamen toegelopen, armen uitgestrekt. Ik wist niet wie ik als eerste moest oppakken maar Matthias regelde het meteen. Terwijl Elena mij stevig vastpakte, gaf hij me een zoen en liep dan meteen door naar Roger in wiens armen hij sprong.
We zouden veel spelen, kondigde Elena aan tijdens de rit naar hun huis (‘mijn huis’, zegt Elena, waarop ik telkens antwoord: ‘Ook het huis van papa, mama en Matthias, dus “jullie huis”. Dan moet jij zeggen “ons huis”).
We hebben veel gespeeld: met de poppen, met de legoblokjes, verhalen verteld maar niet in de tuin met de bal: het heeft weer de hele dag gegoten!
Roger en ik lieten de kindjes een poosje achter bij onze dochter om in Leuven een boodschap te doen (en even Zeger te ontmoeten aan wie ik zei dat ik zijn – samen met de auto aangekomen - presentjes bij zijn zus zou achterlaten). Toen we terugkwamen, waren de kleintjes druk aan het schilderen, Matthias misschien met nog meer ijver dan zijn zus!
Fier dat hij was over zijn kunstwerk
Roger en ik zijn vlak na het avondmaal vertrokken. Thuis moest ik immers nog een aantal wasmachines laten draaien.
Ik heb pas voor de vierde keer die machine gevuld en ondertussen regent het nog steeds pijpenstelen. Mijn belastingaangifte stel ik uit tot morgen. Mijn antwoord op jullie mails ook, vrienden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten