Over de communicatiemogelijkheden van tegenwoordig en een hopelijk niet omgebrachte vriendin

Eergisteren was het duidelijk dat de moderne communicatiemiddelen heel nuttig zijn (hoewel het telefonienetwerk een poosje stokte, zoals ik heb gelezen).

Vandaag echter viel me voor de zoveelste keer op dat, omwille van al die communicatiemogelijkheden, ik geen tijd overhoud om voor mezelf (creatief dus) te schrijven.

Het begint met een telefoontje (als dat van je eigen moeder komt, ga je daar gretig op in natuurlijk), daarna volgen Power Point-presentaties van vrienden die alleen op die manier in staat zijn hun verbondenheid met jou te tonen, en het eindigt met lange mails die je, naargelang de dringendheid ervan snel of minder snel wilt beantwoorden, ouderwetse brieven waaraan je het antwoord even uitstelt omdat de auteur ervan jou ook drie maanden heeft laten wachten op zijn/haar antwoord, en een chatsessie met iemand die dringender antwoord vraagt. En, uiteraard leef ik niet enkel in een virtuele wereld: er is ook Roger en de mensen die ik in het "echte" leven ontmoet.

Het is soms echt te veel voor mij (zoals bijvoorbeeld die keer dat ik tussen alle mails bijna een aanvraag voor een vertaling niet had gezien) maar vandaag heb ik me echt zorgen gemaakt om een Matadi-vriendin... die in Brussel woont en die mij soms tot 30 (soms interessante) mailtjes per dag stuurt, gewoon - zo denk ik toch - om te tonen dat ze aan mij denkt.

Af en toe gaat ze wel op reis en dan lees ik een poosje niets van haar. De laatste mail die ik van haar kreeg, kwam vorige maandag aan maar vorige dinsdag kreeg ik niets van haar.

Ik denk niet dat ze in Zaventem was, en ik vermoed ook dat ze niet rond 8 uur 's ochtends de metro neemt maar toch stuurde ik haar een mail dinsdagmiddag (hoewel ik het dus eigenlijk rustgevend vond, even geen Power Point-presentaties te krijgen van haar) waarin ik vroeg of zij er nog was.

En ik heb nog steeds geen antwoord gekregen.