Weer een vrij drukke dag

We brachten vandaag de spullen van Hendrik (behalve één tafel die niet in de auto ging, dus we zullen nog eens moeten rijden) en enkele spullen van ons naar het containerpark. Het regende maar, eerlijk gezegd, ik heb nog steeds de reflex dat vrij aangenaam te vinden (zolang het niet stortregent).

Ondertussen was de postbode langsgekomen en vond ik in de brievenbus het mij beloofde boek van Luis Ruiz. Mooie uitgave!

Eigen foto

Jaren geleden had ik de drukproeven ervan gelezen maar toch begon ik even te bladeren. Gelukkig was Luis zo verstandig een resumé toe te voegen van de eerste twee delen van de trilogie "De Ster van Zion, een ware mythe over het meesterras", waarvan dit boek , "Strijdtoneel Palestina", een derde deel vormt.

Uiteraard had ik geen tijd om echt te beginnen lezen: er wachtten enkele huishoudtaken (zoals een deel van het avondeten klaarmaken) en enkele dringende mails, onder andere van een bevriend KVLS-lid dat vertelde over een (erge) ziekte die pas werd vastgesteld bij zijn echtgenote.

Iets over 15 uur vertrokken we eindelijk nog eens naar "onze zieke" en iets voor 16 uur kwamen we daar aan.
We vonden haar in de televisiekamer, waar ze in slaap was gevallen in haar rolstoel. Na voor ons een kort gesprek met haar buurvrouw werd onze zieke wakker.
Helaas, communicatie is nog steeds enkel mogelijk via lichamelijk contact en gelaatsuitdrukking. Onze zieke laat merken dat ze ons herkent, aan haar gezicht zie je of ze blij of droevig is, maar het lukt haar nog steeds niet iets te zeggen. Ze probeert, wordt nerveus als ze er telkens slechts in slaagt dezelfde woorden uit te spreken, en begint dan vaak te huilen. Tragisch vind ik dat!

Een klein halfuur later kwam haar echtgenoot eraan. Weer zag je haar gezicht opfleuren, merkte je dat ze allerlei zaken probeerde te zeggen en weer kwam de frustratie. Samen gingen we iets drinken in de cafetaria waar Roger en ik eigenlijk vooral met de echtgenoot praatten. Het valt mij op hoezeer hij zijn vrouw probeert te betrekken bij het gesprek... en ik heb de indruk dat zij wel alles begrijpt wat we zeggen. Wat moet dat vreselijk zijn, zo gevangen zitten in je lichaam. En wat bewonder ik haar echtgenoot!

Iets over 17 uur reden we terug naar Haspengouw. Net zoals in het gaan, las ik in het terugkeren wat in het boek van Luis. Het eerste hoofdstuk heb ik ondertussen herlezen  (ik schrijf "herlezen" omdat ik het dus jaren geleden al "in drukproef" gelezen had). In feite noemt Luis dat een "scene" en hij heeft gelijk. Ik zag de vreselijke gebeurtenissen voor mij gebeuren, zo levensecht en aanschouwelijk dat ik er eigenlijk niet goed van was. Maar ja, Luis schrijft heel goed!
In het terugkeren deden we er iets meer dan een uur over (files).

Ik legde de laatste hand aan ons avondmaal, we aten, ik pauzeerde (slechts een halfuur deze keer) in de relax, met het boek van Luis en een stukje bittere chocolade, en ik besteedde eindelijk een deel van mijn tijd aan mijn eigenlijke beroep terwijl Roger de vaatwasser vulde. Daarna nog een dag uit mijn tienerdagboeken overgetypt.

Nu is het 23:30 uur en ik heb pas Bernadette laten weten dat ik haar laatste mail pas morgen zal beantwoorden.