Ik heb deze avond nog uren gelezen in "De rode kamer" van Nicci French. Zoals steeds bij die auteurs vind ik het boek, ondanks sommige in hun boeken steeds weerkerende hinderende details, heel goed geschreven (en vertaald), het verhaal boeiend en, hoewel het over moorden gaat, tegelijk levensecht en alledaags.
En... weer vroeg ik me af waarom ik niet meer schrijf (ik bedoel romans) terwijl er in mijn hoofd toch nog zoveel verhalen blijven spoken. Uiteraard weet ik nog dat ik die beslissing heb genomen omdat ik plotseling inzag dat, als je bij een kleine uitgeverij uitgeeft, je sowieso verplicht wordt je werk zelf aan te prijzen bij je vrienden die daarna niet anders durven dan een exemplaar van jouw schrijfsel te kopen (misschien gaat het er ook zo aan toe bij grote uitgeverijen, maar daar kan ik niet over oordelen). Ik vind het trouwens heel eigenaardig van mezelf dat ik daar niet echt van bewust was toen ik die enkele boeken uitgaf, sorry, vrienden!
Ik ging met de tijd natuurlijk ook steeds meer beseffen dat mijn Nederlands niet rijk genoeg is, hoezeer ik ook mijn best heb gedaan me die taal eigen te maken. In het Frans schrijven gaat me nog steeds vlotter af, maar ja, ik maak nu eenmaal deel uit van een Vlaamse gemeenschap, niet meer van de "francofonie"!
En toch, wat deed ik dat graag, die enkele romans schrijven! Er was niet alleen het verhaal verzinnen, de tekst herschrijven en telkens proberen te verfijnen, er kwam ook boeiend zoekwerk aan te pas. En... ik kon sommige ideeën of theorieën, die ikzelf had bedacht, door een personage laten verkondigen.
Dat kan niet in deze blog, en daarom trouwens is dit niet echt een dagboek, hoewel ik probeer het erop te doen lijken. Heel veel (niet alles, soms waag ik het erop) van wat ik (be)denk maar waarvan ik weet dat het niet "volgens de gangbare regels" is en dat het te veel commentaar zou opleveren, komt alleen in mijn echte dagboek terecht.
En toch... nee, ik zal geen romans meer schrijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten