Het werd een rustige zondag. Roger klaagt over geen pijn, maar hij voelt zich nog wel heel moe, en slaapt dus geregeld een uurtje in de relax. Ik heb de salon, de badkamer en de gang op de verdieping gestofzuigd, de schapen eten gegeven, nieuwe mezenbollen opgehangen op het terras, en daarna even op Google gezocht hoe ik binnenkort etenswaren aan huis kon laten leveren (voor de eerstvolgende dagen heb ik nog voldoende reserve in huis). Ik had net met Roger afgesproken dat ik Colruyt zou aanspreken, toen er werd gebeld.
Het waren Marie-Claire en haar dochter Nele. Met een uitstekende fles wijn, nota bene! (Ik weet dat de wijn lekker is, want ik ben er nu een glaasje van aan het drinken, terwijl Roger weer even in slaap is gevallen).
Ik heb al verteld hoezeer en hoe vaak ik hulp heb gekregen van Marie-Claire sinds we hier wonen. Nu kwam ze weer af met een heel praktisch voorstel: of ik misschien morgen samen met haar boodschappen wilde doen. Even wilde ik haar voorstel afwimpelen: ik had de indruk dat dit te veel van haar zou vergen.
Maar Marie-Claire kennende, had ik moeten weten dat er geen ontkomen aan was! 
Marie-Claire haar man was verkouden, vertelde ze me (anders was hij even met haar meegekomen). Eigenaardig: ikzelf ben verkouden aangekomen bij Roger vorige vrijdag. Heeft haar man (die me naar Sint-Truiden had gevoerd) mijn beginnende verkoudheid overgekregen, of had ik het van hem overgekregen? Bij mij is het bijna over (snel he? Dat is typisch sinds ik klassieke homeopathie gebruik).
Met Marie-Claire en Nele praatten we bij een kopje thee of koffie, onder andere over onze jeugd. En het viel me op dat Nele een beetje jaloers was op onze jonge jaren. Feit is dat jonge meisjes nu minder vrijheid genieten dan in onze tijd. Toch een bepaalde soort vrijheid. Wij mochten niet naar dancings voor ons 18 jaar, maar onze moeders waren niet ongerust als we fietsten langs verlaten wegen die liepen door een bos of langs een kanaal. Nu is Marie-Claire al bang als Nele langs de achterkant van het kasteelpark van Heers naar de hoofdgemeente fietst. En met reden, als ik hoor van Nele hoe vaak zij en haar vriendinnen aangesproken worden door dubieuze mannen in een voorbijrijdende auto. Roger opperde dat er in onze jonge tijd minder auto’s waren (dat is waar) en dat potentiële verkrachters het dus minder gemakkelijk hadden. En, zoals Roger ook zei, in die tijd kende iedereen iedereen!
O ja, en deze avond heb ik dus weer mijn fantasie moeten aanspreken voor het eten. Onze tomaten moesten echt gebruikt worden. Ook de komkommer had zijn beste tijd gehad. Die laatste heb ik voor een groot deel verwerkt in een soepje voor morgen (ik weet uit ondervinding dat komkommer, kervel, peterselie en uien samen kunnen zorgen voor een prachtige soep). Eén stukje komkommer werd toegevoegd aan mijn slaatje bestaande uit tomaten, koude aardappelen, tonijn, ansjovis gevuld met kappers, één eitje voor ons beiden, uien, appelen en notenolie aangevuld met Balsamico-azijn.
En nog even dit: ik heb vandaag een e-mail gestuurd naar Trees met wie ik een kamer deelde in het familieverblijf in Leuven. De mail is teruggekomen, en dat vind ik erg jammer. Roger zegt me dat ik het anders had moeten doen: ik had haar mijn e-mailadres moeten geven, en niet het hare vragen. Ja, maar ik was dan weer bang dat ze op die manier mijn gegevens verkeerd zou noteren (want het gebeurde via telefoon).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten