De zomer die gisteren eindelijk begonnen leek, duurde vandaag even voort. We hebben echt gezweet tijdens ons goed uur wandelen in het bos van Rukkelingen!
In het bosje zelf genoten we nog, bovenop de stilte onderstreept door vogelgezang en het lachen van spechten, van de schaduw van… onder andere verwilderde perenbomen! Uiteraard zijn de peren nog niet rijp, maar ik ga wel proberen te onthouden dat we er binnenkort daar kunnen plukken! Wat Roger trouwens nu al deed: hij lust alle fruit het liefst nog voor het echt rijp is.
Maar… Zodra we geklommen waren naar een uitkijkpost op de omgeving en daarna verder wandelden in volle zon, begon het zweet van ons af te druipen! Het is duidelijk dat we deze temperatuur ontwend zijn!
Op de plek waar we zo’n mooi zicht hadden op de omringende velden en weiden, keken we vooral uit op een stukje grond waarvan we ons afvroegen of het nu braakliggend was of bewerkt. Heel veel zonnebloemen, maar daartussen ook distelbloemen én mooie rode bloemen die ik niet ken.
Terwijl we verder liepen, en nu uit het bos waren (en zweetten!), zagen we langs de weg al rozenbottels aan de struiken. En een beetje verder bessen van de meidoorn. Is het dan al bijna herfst?
Thuis maakte ik linzensoep klaar, volgens een eigen recept waarmee ik probeer na te bootsen wat Roger en ik in 1975 (onze eerste reis samen) aten in Labastida. En daarvoor proefden we eindelijk van de Oloroso die we van Ivo Hermans hebben gekregen. Die bleek nog lekkerder te zijn dan de Oloroso die wij uit Spanje meebrengen. Voller van smaak, en met een langere afdronk. Maar ook veel duurder, en hij bevat meer alcohol.
Na de maaltijd las ik nog even voort in het boek dat we van Ivo hebben gekregen. Hij schrijft verdomme goed, en geïnspireerd! En het is een boeiende tocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten