Broeierige dag

Deze ochtend heel vroeg, lang voor ik normaal zou wakker worden, werd ik gewekt door donderslagen. Roger heeft daar niets van gemerkt maar ik geraakte niet meer in slaap. Ik ben een langslaper en voelde me dus heel moe toen we naar Lutti, de onthaalmoeder van Elena en Matthias, vertrokken. Onderweg was het heel druk zodat we maar net op tijd aankwamen. Elena en Matthias waren de enige kinderen die overbleven en ze speelden samen op de vloer; de deur naar het speelterras stond groot open en Lutti klaagde over de warmte.

Toen we “thuis” aankwamen, sloeg de warmte me tegemoet. Echt broeierig! Ik opende alle deuren naar het terras (dat naar het zuiden is gericht, maar de zon scheen gelukkig niet) zodat er een beetje luchtcirculatie ontstond. Matthias, die in de auto was in slaap gevallen, legden we in zijn wieg en Elena, die toch al goed gegeten had bij Lutti, vroeg een fruityoghurtje. Terwijl ze dat helemaal alleen opat, zette ik koffie en thee en daarna konden Roger en ik ons middagmaal gebruiken. Dat ik al gauw moest onderbreken: Elena wilde naar bed. Ik vertelde haar nog een verhaaltje en ze vertrok daarna meteen naar dromenland.

Terwijl de kindjes sliepen, ging ik wat lezen op het terras: daar was het enigszins te doen (Roger was ondertussen in Leuven een onlangs besteld boek gaan afhalen). Ik weet echter niet waar ik zou naartoe gemoeten hebben als de zon had geschenen!

Rond 15 uur (Roger was toen net terug) begon Matthias te wenen. Ik nam hem uit zijn wieg, trok hem zijn bovenkleding uit en bracht hem naar het terras waar hij zijn flesje kreeg. Hij bleek niet echt hongerig, maar dronk die fles toch met tussenpauzen leeg. Ik vroeg me toen af of het niet vooral vocht was dat hij nodig had.
En daarna was hij weer een voorbeeldige baby die veel heeft gelachen, gekraaid, afwisselend op onze arm, in de relax en in zijn box (uiteraard met de deur tussen de living en het terras groot open). Hij trekt zich nu vaak recht, grijpt heel doelgericht naar speeltjes en lijkt weer bewuster geworden.

Rond 16 uur kwam zijn moeder thuis (en zij klaagde ook al over de hitte), en iets later begon Matthias weer te wenen. Ik vermoedde dat hij dorst had, maar een flesje water weigerde hij. Het is pas nadat zijn mama hem toch nog een heel klein flesje melk te drinken had gegeven dat hij weer de goedlachse baby van gewoonlijk werd. Was het toch dorst die hem plaagde en had hij dat water van mij geweigerd omdat hij die smaak niet kent?

En dan werd Elena wakker: ze droop van het zweet. Ook zij dronk water en at wat fruit op het terras. Toen werden we echter naar binnen gejaagd: het begon te regenen (eigenlijk had ik in de regen willen blijven zitten: zo’n deugd deed dat – en zo fel herinnerde het me aan mijn kinderjaren in Matadi, toen de regen vaak zo welkom was na een broeierige dag).

Maar Roger en ik moesten naar huis waar werk wachtte. Hier was het opvallend koeler in huis!