We wisten dat Roger vandaag iets moest regelen aan onze koelkast (die is van 1999 en begint soms kuren te vertonen. Tot hiertoe heeft Roger het telkens kunnen oplossen maar ik vrees dat we binnenkort een nieuwe moeten kopen).
Bij het opstaan was dat dus het eerste waar ik aan dacht. En toch werd mijn eerste bekommernis iets helemaal anders.
Mijn mobieltje ging over. Ik antwoordde maar na nog niet één zin werd het contact afgebroken. Niet te doen, werken met een mobieltje in dit oude huis.
Het was een oproep komende van het mobieltje van "mijn" zieke maar ik had zijn echtgenote aan de lijn gekregen. Uiteraard belde ik meteen terug met de vaste telefoon.
"Mijn" zieke kreeg gisterenavond een hartinfarct (gevolg van de chemo? Ik heb al vaak gelezen dat chemotherapie kwalijke gevolgen kan hebben voor het hart). Zijn toestand is stabiel maar hij ligt nog op de "intensieve afdeling" van een ziekenhuis.
Uiteraard moest ik terugdenken aan alle gezondheidsproblemen van Roger. En aan de zorgen die ik me toen telkens maakte (ik had dus echt te doen met de echtgenote van "mijn" zieke én met hem, uiteraard).
Toch hielp ik Roger de koelkast leeg te maken (een groot deel van de inhoud kwam terecht in ons reiskoelkastje) en Roger slaagde er in het probleem op te lossen (ik weet niet precies wat hij gedaan heeft maar weer vroeg ik me af wat ik zonder hem zou doen).
Nadat de koelkast weer gevuld was (en ik van de gelegenheid gebruik had gemaakt om ze een beetje schoon te maken) deden we onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Onderweg zeiden we weer niet veel tegen elkaar. Ik vermoed dat Roger, net als ik, nadacht over de broosheid van het leven!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten