Bezoek aan "onze" zieke

Vandaag hadden we eindelijk nog eens tijd voor "onze" zieke.

We vonden haar op een terrasje zitten. Ze leek heel blij ons te zien, nam constant mijn hand vast... en probeerde ons van alles te zeggen, wat echter weer niet lukte.

We gingen naar de cafetaria waar we haar een kopje koffie wilden offreren. Helaas, het water was afgesloten en er was geen koffie. Ik stelde voor weer op het terras te gaan zitten waar we haar hadden gevonden bij onze aankomst maar ze kan  niet duidelijk maken of ze iets een goed idee vindt of niet.
Omdat ze glimlachte, vermoedde ik dat ze akkoord ging, dus reden (ze is verlamd aan één kant) we haar terug naar dat  terras. Daar sloegen we een poosje de werken aan het nieuwe deel van het rust en verzorgingstehuis gade en ik had de indruk, aan haar gezichtsuitdrukking, dat het haar boeide.
Na een poosje begon ze echter te wenen (nadat ze tevergeefs had geprobeerd iets te zeggen).

Het werd tijd om haar naar de eetzaal te rijden. En nadat we hadden gevraagd aan een personeelslid waar haar vaste plaats was, installeerden we haar.
Weer kwamen er tranen te voorschijn... tot ze haar echtgenoot zag binnenkomen. Ze ontving hem, met de enige woorden die ze gezegd krijgt (en die ze in alle omstandigheden gebruikt), uitbundig.

Voor Roger en mij was het toen tijd om naar huis te rijden en haar echtgenoot besloot dat ze ons samen uitgeleide zouden doen. Zijn vrouw leek dat een goed idee te vinden (nu, ze kan het echt niet zeggen en ik ga louter voort op haar gezichtsuitdrukking): ze wuifde ons uitbundig uit terwijl Roger en ik naar onze auto liepen.

Onderweg zei Roger maar twee woorden tegen mij: 'Zo triestig', wat ik beaamde. Verder hebben we dus niet gesproken: ik denk dat we allebei even fel bezig waren met proberen te raden wat er omgaat in het hoofd van "onze" zieke. En misschien vroeg Roger zich evenals ik af of wij evenveel moed als haar echtgenoot zouden opbrengen als één van ons beiden iets dergelijks zou overkomen.