Het voorbije weekend heeft Elena twee keer gekeken naar deze film. Ik keek geregeld mee, naar fragmenten, want.... een huisvrouw heeft nog ander werk dan naar films te kijken. Ik had op de duur wel door (eigenlijk vooral omdat ik Elena vroeg mij het verhaal te vertellen, en dat ze dat uitstekend deed) dat de film heel triestig was... en dat het verhaal Elena intrigeerde.
Deze avond, na mijn eigen lang dutje, heb ik die film teruggevonden op internet. Amai (zoals ze zeggen in Antwerpen): veel realistischer dan een tekenfilm, en een "Sneeuwwitje"- verhaal dat moeilijk te verteren is voor een klein meisje als het zo realistisch wordt voorgesteld.
Nu begrijp ik nog beter waarom Elena zo fel over alles nadenkt (en dus ook veel droomt) en waarom Matthias en Eva die film niet wilden uitkijken eergisteren.
Eigenlijk zou een moeder (of grootmoeder) voldoende tijd moeten krijgen om alles wat de kinderen (of kleinkinderen) doen te volgen, maar net wij vrouwen krijgen daar geen tijd voor.😞
Ik kijk nog even verder naar die film (die ik eigenlijk niet echt goed vind) om te proberen te voelen wat Elena voelde.
Ik heb haar gevraagd hoe ze op die film was gevallen en haar antwoord was dat ze gewoon zocht naar "Sneeuwwitje" op het internet. Op haar leeftijd al, stel je voor!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten