Als Eva deze avond niet aan het tekenen was (weten jullie al dat ze besloten heeft kunstschilder te worden? Ik heb haar wijs toch maar niet voorgesteld te schilderen: ze moest het doen met kleurstiften), wilde ze "strijken". Gelukkig vinden haar broer en zus die bezigheid minder aantrekkelijk tegenwoordig of er was weer ruzie ontstaan: we hebben immers maar één speelgoedstrijkijzer.
Na een poosje vroeg Eva, die even gevoeld had aan de zool van het strijkijzer, me: 'Waarom is dit eigenlijk geen echt strijkijzer, oma?'
Matthias keek op van zijn legoconstructie en antwoordde nog voor mij: 'Dat zou te warm zijn en dan kun je je verbranden.'
Wat ik uiteraard beaamde, en ik vertelde hen dat mijn zus Bie in Congo ooit haar hand serieus heeft verbrand doordat ze er een strijkijzer op omstootte. Op slag hield ook Elena op met spelen (ze was een toneeltje aan het opvoeren met de Barbiepoppen) en ik moest meer details vertellen.
De kindjes luisterden gefascineerd naar mijn verhaal...
En ik heb toen beslist dat ze van mij mijn eerste boek krijgen als ze 12 jaar worden.
Maar oei, bedenk ik nu pas, ik heb geen exemplaren meer van dat boek en de uitgeverij bestaat niet meer!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten