Korte nacht voor ons en Eva

Toen Eva gisterenavond wakker werd, klaagde ze over pijn. Na een poosje en een plasje brachten we haar terug naar bed maar een half uur later moest ze opnieuw plassen en weer huilde ze. Terug naar bed maar deze keer ontstond er ruzie. De ene wilde zonder nachtlampje slapen, de andere met. Dus Eva maar terug naar de salon gebracht en op de sofa gelegd waar ze eerst in slaap viel en dan weer begon te huilen.

We belden de dokter van wacht. Ze kwam nadat Eva op mijn schoot al een hele poos naar Nijntje had gekeken op mijn pc-scherm. Eva werd onderzocht, er leek niets loos te zijn, de dokter vertrok na ons aangeraden te hebben haar desnoods een pijnstiller te geven. Alleen hebben wij die niet in huis. Maar, nadat ze nog een hele poos op mijn schoot had gezeten, een koekje had mogen eten en we nog enkele geheimen hadden uitgewisseld, leek alles weer in orde en vroeg Eva of ze op de sofa mocht blijven slapen... en of ik bij haar bleef.

Ik herinner me dat Eva iets over 2 uur deze ochtend in slaap viel, dat Roger daarna naar onze slaapkamer trok en dat ik me met een plaid installeerde op de tweede sofa.

Om 7:30 uur hoorde ik Elena en Matthias praten en lachen in hun slaapkamer. Ik ging ze halen en na een snel toilet maakte ik Roger wakker. Eva werd ook wakker en we ontbeten.

Daarna werd er gespeeld tot aan het middagmaal maar het was duidelijk: Eva, Roger en ik waren doodmoe. We grepen de minste gelegenheid aan om te gaan zitten of liggen en wat te dutten.

Vlak voor het vieruurtje kwamen dochterlief en schoonzoon aan. Eva was toen pas in slaap gevallen op de sofa.
We dronken koffie of thee, de kindjes aten wat en iets voor 17 uur vertrokken onze gasten, nadat we Eva hadden wakker gemaakt en ze een koekje had gegeten.

Nadat Roger en ik het speelgoed hadden opgeruimd (we waren weer vergeten aan de kindjes te vragen om dat te doen) en na ons avondmaal (zuurkool), was mijn eerste idee: en nu nog even dutten! Maar ik besloot toch eerst eindelijk verder te lezen in "De verborgen glimlach" van Nicci French en... de vermoeidheid ging over.