Gisteren voelde ik me ellendig. Nee, het was geen griep, het had eerder te maken met een buikwandbreuk die ik lang geleden heb overgehouden aan een chirurgische ingreep. Waarschijnlijk, dacht ik, had ik onlangs iets te zwaar opgeheven.
Daarbij voelde ik me doodmoe en rillerig (en toch had ik geen koorts). Ik heb de dag doorgebracht al rondlopend telkens als de pijn opkwam en al slapend voor de rest. Van de hele dag heb ik niets gegeten. In de loop van de middag voelde ik dat de pijn stilaan begon af te nemen. Dan maar verder zo veel mogelijk toegegeven aan die vermoeidheid, loomheid en slaperigheid die me overmanden (voor mij typische reacties als homeopathie begint te werken. Het is niet zo dat ik mijn homeopathische korreltjes opnieuw had geslikt: zolang ze niet worden "antidoteerd", blijven die immers werken).
Zelf maakte ik me vooral zorgen omdat heel binnenkort de kindjes komen logeren en ik bang was dat de logeerpartij niet zou kunnen doorgaan.
We zouden gisteren het poorthuis opruimen (schoonmaken is voor een andere dag): Roger heeft immers de neiging elke lege plek die hij vindt vol te stouwen. Dat werkje hebben we dus maar uitgesteld.
Roger heeft wel de "nieuwe" afbreker ontvangen terwijl ik in de relax lag te slapen. Die zou binnenkort iets laten horen. Hopelijk is dat weer geen leugen!
Vandaag, na een hele lange nacht, was ik opnieuw de oude. We hebben eindelijk dat poorthuis onder handen genomen. Dat wil zeggen: ik, die nu wel paste om zware spullen te heffen, zei tegen Roger wat weg mocht, hij laadde - vaak met tegenzin: hij wil immers alles bijhouden - de auto. Daarna reden we naar het containerpark.
Van daar gingen we enkele boodschappen doen voor het weekend. Geen wandeling wegens opnieuw veel te koud en omdat Roger toch voldoende beweging had gekregen.
Dus droeg ik weer schoenen met hakjes... en Roger krijgt gelijk. Met wat oefening lukt het me weer daarop te lopen... tenminste zolang ik niet probeer zijn ritme te volgen.
Bij gevolg hoef ik die enkele schoenen met hakjes van mij niet weg te doen: we brachten een paar dat stuk is en klaar lag om weg te smijten naar de schoenmaker die beweerde dat hij ze nog kon repareren, en zelfs dat hij zou proberen mijn gemakkelijke bruine stapschoenen te herstellen (hoewel hij voor dat paar niet honderd percent zeker is dat het zal lukken). Benieuwd!
Nu ga ik nog even lezen (zelfs dat heb ik gisteren niet gedaan!).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten