"Flarden" eindelijk (bijna) uitgelezen

Terwijl de kindjes hier waren, zat ik zelden aan mijn pc. Ofwel wilde ik ze (discreet) in het oog houden, ofwel had Eva mijn pc "ingepalmd" voor een filmpje terwijl haar broer en zus naar iets anders keken op het televisiescherm in de bibliotheek.

Buiten het opruimen, afwassen (dat viel eigenaardig genoeg goed mee), koken, en andere lichte karweitjes, heb ik ook weinig gedaan in het huishouden (ik zal dat moeten inhalen volgende week: er wacht onder andere een enorme berg was!) maar des te meer gelezen.

Tijdschriften vooral, terwijl ik bijvoorbeeld in de relax zat, Elena en Matthias hun dorp bouwden en Eva naar "Nijntje" keek op mijn pc, gezeten tegenover haar opa die aan zijn pc zat. Maar ook Koen De Cauters "Flarden" eindelijk bijna uitgelezen.

Ik had het boek immers even terzijde gelegd, niet omdat ik het niet goed vond, integendeel: ik wilde dat ik zo kon schrijven! Wel omdat hij het vaak over muziek, zijn leven dus, heeft, in bewoordingen die ik niet altijd begrijp. Muziek is voor mij iets waar ik enorm kan van genieten (of net niet) maar ik heb muziek nooit ervaren als levensnoodzakelijk, wat voor Koen wel het geval is.

Het boek is ook heel persoonlijk, zo persoonlijk dat ik zelfs dit weekend, hoewel ik soms echt tijd genoeg kreeg om verder te lezen, het boek even dichtdeed... om na te denken over wat Koen bedoelt.

Hij schrijft er zijn heel intieme dromen in neer, zijn angsten, zijn vriendschappen, hij heeft het over zijn eerste en "enige" liefde, zijn vrouw Lucie - ze zijn ondertussen gescheiden, dat lees ik (maar ik wist het) duidelijk in zijn boek... maar ik vraag me af of een lezer die Koen niet kent, het begrijpt als hij het boek leest.

De stijl is immers zo beeldend en poëtisch dat het boek vaak cryptisch overkomt, denk ik, voor "niet ingewijden". Maar het is mooi!

O ja, en Koen besteedt een (heel sentimenteel, en dit is geen kritiek, integendeel: ik wilde dat ik zo "open" kon schrijven) hoofdstuk aan het overlijden van onze gezamenlijke vriend Dirk Lambrechts (via wie ik Koen heb leren kennen). Ik begon bijna te wenen toen ik dat las (gelukkig hadden Elena en Matthias me toen net nodig om hen te helpen met hun nieuwe Legoconstructie).

Het is een prachtig boek, waarin ik Koen (die, net zoals Roger en ik geen prater is) nog veel beter heb leren kennen dan dat ik hem vermoedde te kennen!

Wat ik wel eigenaardig vond: het boek is uitgegeven bij Epo... en er staan vrij veel dt-fouten in.

Ik heb de indruk dat bij Koen de rechterhersenhelft meer actief is dan de linker, dus is het normaal dat hij niet veel aandacht besteedt aan flagrante taalfouten. Maar de uitgever (of zijn lector)?

Koen heeft het ook vaak over de dood. Hoe kan het anders als schorpioen (hij is immers precies één jaar jonger dan ik)?

Maar, hoewel hij ergens schrijft: "Zonder lijf geen geest", heb ik heel fel de indruk dat hij, net zoals ik, het gevoel heeft dat de "geest" er eerst is.
Zijn boek is immers ook heel spiritueel en ademt vaak zelfs mystiek uit.

Morgen lees ik het boek helemaal uit en daarna begin ik aan jullie geschenken, vrienden Liliane en Paul!