14 juli 2010
Vandaag wilden we naar Avila rijden. Rond 10:30 uur namen we dus de 'autovia de Castilla' richting Valladolid met een temperatuur van 19°C. Gedurende ongeveer 60 kilometer reden we op een hoogvlakte, de Meseta. Graanakkers, hier en daar een toets groen van de schaarse bomen, en dor gras. Het was opvallend druk, en dan vooral door de vele vrachtwagens.
Kort nadat we de eerste heuvels waren ingereden, kwamen we aan een dorp genaamd Torquemada. We hadden het nog nooit gezien en Roger stelde voor er even in rond te wandelen. We vroegen ons af of de bekende inquisiteur Torquemada misschien van daar afkomstig was. Dat zullen we eens onderzoeken zodra we weer op het internet kunnen.
Eerst kwam er een opvallend lange brug over de Puisuerga.
(Foto Roger)
Het dorp zelf was een aangename verrassing. Om te beginnen zei iedereen die we ontmoetten vriendelijk 'Buenos dias'. En het dorp zelf had heel wat te bieden: een renaissance-kerk waar bovenop wel 7 ooievaarsnesten, een plaza de Espana, waar enkele ooievaars over vlogen, met een fontein en enkele rustbanken, huizen met mooie balkons, en zelfs 2 bars.
(foto’s Roger)
We wandelden ook nog even rond het dorp, via een speelplein, onder de brug door en kwamen in een bosje terecht waar we uiteindelijk via heel ongelijke trappen weer op de brug geraakten.
(foto’s Roger)
Na een klein uurtje reden we voort. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 23°C, zeer aangenaam dus. We reden voorbij Valladolid, Simancas (waar het nationaal archief zich bevindt), Tordesillas, allemaal plaatsen die we vorige jaren bezochten. Het landschap werd weer vlak en weldra ontmoetten we de wijngaarden van Rueda (waar we vorig jaar waren). Volgde nog Medina del Campo dat we toen ook bezochten. Uiteraard vlogen er geregeld roofvogels over, en hier en daar zagen we een kudde schapen en zelfs koeien het magere gras grazen. En op een zeker ogenblik ook een groepje ooievaars in een van de dorre weiden.
De vlakte werd echt indrukwekkend groot. Tot aan de horizon niets dan dat oker, geel, bruin, en hier en daar een boom. Ook zwerfstenen, soms op zulke kunstige manier opgestapeld, dat het wel mensenwerk leek.
Rond 14:30 kwamen er meer bosjes, en we reden weer heuvels op. En daar zagen we ineens de stadsmuren van Avila opduiken. Ik verheugde me al. We hebben Avila negen jaar (als ik me goed herinner) geleden bezocht, samen met Zeger, toen we op weg waren naar Getcho voor het huwelijk van Roger zijn oudste neef. De stad had veel indruk op ons gemaakt en ik wilde ze eindelijk nog eens terugzien. Roger herinnerde zich de naam van de camping: Sonsoles, en dus stelden we Eva daar op in.
Helaas, we vonden wel het heiligdom 'Sonsoles' maar geen camping. In een bar-restaurant vlakbij dat heiligdom vroegen we ernaar en... De camping bleek opgedoekt. Er was er wel een verder dan Barruca, richting Toledo, vertelde men ons.
Wij dus richting Toledo. Door een opvallend dorre sierra. Als we in Barruca aankomen, merken we dat de camping nog ongeveer 20 kilometer verder ligt, en dan geven we het op. Als we zo ver van Avila moeten overnachten, wordt naar de stad van de mystica Theresa gaan een heel avontuur: telkens weer door die sierra, over de puerto de Paramenca (1395 meter hoog). Ik stel dus voor dat we Avila vergeten en naar Segovia zouden gaan.
Maar daarvoor moesten we eerst weer richting Avila. We reden rond de stad die we waarschijnlijk nooit meer zullen bezoeken. Of, wie weet, misschien binnen enkele jaren, als we ons te oud voelen om te kamperen en liever een hotel nemen? Hoewel, dan zullen we zeker niet een hotel nemen in Avila, maar wel ergens in de buurt.
Het werd dus, na een honderdtal kilometer rijden richting Noord-Oosten, het mooie Segovia., waar we twee jaar geleden op dezelfde camping zaten, en waar we een sms kregen dat Roger zijn tante Laure overleden was.
Onderweg werd het landschap wel helemaal anders: vlakten en heuvels wisselden elkaar nog af, maar de aarde werd roder. Echter niet lang, want weldra beklommen we witte rotsige heuvels, bebost met naaldbomen. En dan volgde weer een hoogvlakte met de nodige roofvogels en rechts van ons de Sierra de Guadarrama.
Om 10 voor 18 uur reden we de camping binnen. Het was toen 26°C en dat is ongeveer de warmste temperatuur geweest vandaag. Zalig dus!
We hebben hier geen Wifi. Dat wil zeggen: je kunt wel online aan de receptie, mits het betalen van 5 euro, en die receptie ligt ongeveer 200 meter van waar onze tent staat. En ik heb echt geen zin om telkens met de netbook tot daar te lopen. Des te minder zin omdat het tot daar echt klimmen is: als we die richting uitgaan, is het om de bus te nemen naar de stad. Wat we deze avond dan ook even deden, in een rammelende bus zonder airco, nadat we de nodige boodschappen hadden gedaan.
We hebben er even rondgewandeld (in feite kennen we al alles van twee jaar geleden, nu wil ik vooral de sfeer opsnuiven), een biertje gedronken en dan hebben we de bus (deze keer een modernere) teruggenomen naar de camping.
(foto’s Roger)
Hoewel de camping vrij vol staat, valt hij mee. Onze plek is ruim genoeg: ongeveer 15 meter lang op 6 meter breed. Het sanitair is netjes en we zitten onder platanen. Maar wat zijn er veel honden! En dat valt tegenwoordig op terwijl we vroeger vaak zagen geafficheerd: 'Perros no!' Ik heb niets tegen honden, tenminste als hun baas ze goed heeft opgevoed zodat ze hun gevoeg niet eender waar doen op de camping, en dat is niet altijd het geval!
En tot nu is dit de duurste camping: 29 euro per nacht!
Mijn zus stuurden me onlangs per e-mail een bespreking van ons boek, die verschenen was in het blad 'Een hart voor dieren'. Goed nieuws natuurlijk (en als ik zakelijk aangelegd was, zou ik daaraan toevoegen: hopelijk brengt dat een beetje verkoop op) , maar wat mij in al die berichten over mijn (en in dit geval 'ons') schrijfsel(s) opvalt, is dat er zelden gesproken wordt over de stijl.
Deze avond hen ik gelezen in een Jommeke dat Zeger destijds op deze pc heeft gezet. Geen 'literatuur', ik weet het, maar ik lees het graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten