We hebben, denk ik, tientallen katten gehad. Allemaal ( Tibert, Prutske, Spinner, Sprietje, Poezel, Goudlokje, Charmeur, Osama, Meisje, Patapouf, en ik vergeet er veel) hadden ze hun eigen verhaal (misschien moet ik die verhalen eens uit de doeken doen).
Maar de katten waar ik het meest gehecht aan was (en zij aan mij, dat was duidelijk), zijnde Patapouf, Spinner en Osama, werden ofwel doodgereden, ofwel neergeschoten, ofwel vergiftigd. We hebben onze katten dan ook altijd heel veel vrijheid gelaten en zeker nooit gesteriliseerd/gecastreerd.
Ik wil dus geen katten meer. Ik hou nog steeds heel veel van die dieren, maar ik wil niet meer droevig zijn omdat een duivenmelker of een jager ze neerknalt, of omdat een chauffeur ze overhoop rijdt.
Maar… Een paar weken geleden hoorden we voor de eerste keer een gejank van een jong katje in een van onze stallen. Na een poosje vond Roger de klager. En kort daarop zag ik een moeder kat hem (Roger denkt dat het een ‘zij’ is) komen halen: het was duidelijk dat ze om de een of andere reden haar kroost wilde verhuizen. En dat doen die moederkatten met hun kitten een voor een, zoals we meegemaakt hebben bij onder andere de kleintjes van Tibert.
Een paar dagen later hoorden we weer het kleintje janken. Het liep – een beetje verloren – rond in het poorthuis. Uiteraard heb ik gezorgd dat het eten kreeg, maar ik wilde het niet binnen hebben: ik wil me aan geen kat meer hechten!
Zijn (haar?) moeder bleek nergens te bekennen. Dus bleef ik eten geven en de volgende nacht heb ik het kleintje toch maar in de keuken laten slapen.
Het katje (ik riep het altijd met die naam, als het al niet op mij afgelopen kwam zodra ik naar buiten ging) begon heel aanhankelijk te worden. Kroop soms via mijn benen omhoog om zich te nestelen tegen mijn borst en daar aan mijn trui te beginnen zuigen. Dat had ik destijds met Spinner ook meegemaakt en ik besliste dat ik moest oppassen: ik wil immers geen kat meer in huis!
Ik heb dan in het poorthuis, vlak naast het schaaltje met eten dat ik speciaal voor hem/haar er had geplaatst (en nadat we dat eten speciaal waren gaan kopen) dat nestje gezet waarin het ook in de keuken had geslapen: een mandje gevuld met een oude trui van mij.
En daar lag het deze ochtend rustig te slapen toen ik opstond. Maar Roger heeft gezien dat het katje daarvoor nog een andere plek had uitgekozen! In de buurt van het slaapplaatsje dat ik voor hem/haar had gemaakt stond een plastic zak met kleren die ik naar het containerperk wilde brengen. En ‘katje’ had zich eerst daarin geïnstalleerd.
Vandaag heeft Roger zijn/haar moeder ontdekt: ze verbergt zich, samen met andere kitten onder wat wij het ‘afdak’ noemen, een (rommelige) overgang tussen de stallen en onze weide.
Maar die moederkat weigert dit kleintje! Ongelooflijk! Dus blijf ik het verzorgen, maar nee, het is niet ‘onze kat’!
Toen ik de laatste keer met Hendrik chatte, en over dat ‘katje’ vertelde, vroeg hij mij hoe we het genoemd hadden. Natuurlijk hebben we het geen naam gegeven: we willen immers geen kat meer… En ik zei dat ik altijd maar ‘katje’ riep en dat het daarop reageerde. ‘Dus, het heet Katje!’, antwoordde Hendrik.
Inderdaad, maar wat een fantasieloze naam!:-)) Maar ongeveer hetzelfde is destijds gebeurd met ‘Meisje’, die ik ook zo noemde omdat ik na ‘Osama’ geen kat meer wilde. Dat verhaal volgt later!
Telkens als ‘Katje’ begint te vragen om aandacht en zeker telkens als ik hem/haar tegen mij houd, vraag ik me af waarom we geen katten meer willen. Maar nee, ik mag niet toegeven: ik ben echt telkens te droevig als ik ze moet afstaan, die beestjes!
Wat ik wel raar vind: zulk jong katje in de herfst?
Want de herfst is er: Roger heeft gisteren de eerste kweeperen geplukt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten