Osama en Meisje

Op hun appartement hadden Hendrik en Anneke twee katten: Minkel en Mormel. Allebei verre afstammelingen van onze Tibert.

Nog voor de beide katten werden gesteriliseerd of gecastreerd (op een flat is dat wel nodig) zorgden ze samen voor een nest kitten. Hendrik en Anneke vonden voor de meeste kleintjes een thuis, alleen één zwart poesje met een wit vlinderdasje bleef er over. Ze brachten het naar hier: wij zouden het adopteren.

Ik herinner me die mooie oktoberdag. We zaten in de tuin en om het poesje te laten wennen aan zijn nieuwe omgeving, hield ik het constant bij mij. Ondertussen zochten we een naam voor hem (het was een katertje). Iemand stelde ‘Duvel’ voor omdat het kleintje zo zwart was als de nacht (behalve dat witte vlekje dus). Maar een van de kitten van Tibert werd vroeger al ‘Duvel’ genoemd en  we wilden geen twee katten dezelfde naam geven. En terwijl ik zei dat we dan een naam moesten kiezen die deed denken aan de duivel, viel mij plotseling ‘Osama’ te binnen. In feite vind ik die naam mooi klinken, dus hij leek me heel geschikt.

Behalve dat Osama alles behalve een duiveltje bleek. Hij werd, op Spinner na, de aanhankelijkste kat die we ooit hebben gehad. Heel vaak bracht hij zijn avonden naast mijn pc door als ik daarop aan het werken was. Hij kroop heel dikwijls op mijn schoot en dan hoorde je hem tot heel ver spinnen. Maar hij was ook een echte kater en ging na een poosje vrouwtjes zoeken.

Al sinds we hier wonen, liep er een Siamese kat rond in de tuin (van een van de buren, dachten we). En weldra bleek dat zij en Osama een ‘relatie’ hadden. Ik weet dat je bij poezen meestal niet over een ‘relatie’ kunt spreken, maar tussen Osama en die kat was het echt iets bijzonders. Telkens als ik onze Osama zijn eetkommetje in het poorthuis vulde, viel het me op dat hij wachtte tot ik weer binnen was voor hij begon te eten.

Eens hebben Roger en ik hem gadegeslagen door het raam. En wat zagen we? Zodra hij dacht dat we niet meer toekeken, liep Osama naar een van de stallen, ‘riep’ zijn vriendin, de Siamese, en liet haar eerst eten. Daarna verdween de Siamese weer in de stal, en begon Osama te eten. En even later vroeg hij natuurlijk een tweede portie! Zodra we dat wisten, gaven we van de eerste keer voedsel voor twee. We hebben geprobeerd de Siamese kat te benaderen, maar ze liep altijd weg. En Osama zorgde er wel voor dat we haar zo weinig mogelijk ontmoetten.

Na nog een poosje zagen we dat niet alleen die kattin mee kwam eten, maar ook een resem kitten: de meesten halve Siamezen, een enkel leek een beetje op onze kater. We begonnen in nog meer voedsel te voorzien. Maar nooit heeft Osama ons zijn ‘vrouw en kroost’ voorgesteld. Integendeel: hij bracht nog geregeld zijn avonden bij mij door, al spinnend naast mijn PC.  En als ik hem niet geregeld genoeg streelde naar zijn zin, dan  pakte hij met beide poten mijn hand van het klavier om hem naar zijn buik of nek te brengen. Alsof hij dacht dat ik niet wist dat hij ook in de kattenwereld een vriendin had!:-)

Uiteraard bracht Osama nog steeds niet elke avond met ons door… En op een morgen, na weer een nachtje buiten, verscheen hij niet op het etensuur. Ik maakte me geen zorgen, wist immers wel dat katers soms enkele dagen van huis zijn, gaf zijn vriendin toch maar eten (dat wil zeggen, ik deed voedsel in het bakje van Osama en ik zag daarna pas langs het raam, dat ‘het meisje’, zoals ik ze voor mezelf noemde, samen met haar kitten kwam eten).

Maar Osama kwam niet meer terug. Ik heb lang getreurd, maar vond wel dat ik ‘Meisje’, die nog steeds in onze stallen verbleef, moest blijven voederen. Zij en haar kleintjes kwamen echter altijd eten als ze dachten dat wij ze niet zagen. En dat heeft jaren geduurd. Ook als we op reis gingen, kwam onze buurvrouw Marie-Claire die katten eten geven. Ik wilde Meisje niet aanhalen (ik was dat verdriet om het verlies van katten echt beu!) maar ik bleef haar wel in het oog houden: nooit heb ik haar met een andere kater gezien, laat staan dat ik merkte dat ze een ander nest kitten had! Dus denk ik wel dat ik mag spreken over de ‘relatie’ tussen Osama en Meisje!

En dan, veel later, zag Roger hoe ‘Meisje’ werd aangereden door een auto. Ze kon nog net naar de wei hierover strompelen maar daarna hebben we haar nooit meer gezien. En haar kindjes (die ondertussen al groot waren natuurlijk), die tot dan nog geregeld mee kwamen eten, bleken na een poosje ook verdwenen. Heel af en toe zien we nog een verdwaalde Siamese kat in onze tuin en dan denk ik altijd dat het misschien om een afstammeling van Osama gaat.

En ‘Katje’ ligt op dit ogenblik rustig te slapen in zijn mandje. Wie weet, misschien is hij/zij nog een verdere afstammeling van Osama? Nee, ik mag me niet laten beïnvloeden door zulke gedachten! Ik wil geen kat meer!