Al sinds we hier wonen,wilden Roger en ik 1 mei vrijhouden om naar dat mirakelspel te gaan kijken. Maar ofwel vergaten we het, ofwel hadden we andere verplichtingen. Dit jaar lukte het ons eindelijk.
Ik ga de legende van Sint Evermarus niet navertellen: u vindt hier het hele verhaal.
Ik was een beetje bang tussen een menigte toeschouwers terecht te komen (ik hou niet van menigtes) maar toen we aankwamen in Rutten was het er nog vrij rustig.
We hadden zelfs de tijd om eerst de kapel, die anders nooit open is, te bezoeken.
Ik had voor alle veiligheid mijn wandelstokken meegenomen. Ik vermoedde immers dat we tijdens het hele spektakel zouden moeten rechtstaan (daar kan ik al ook niet tegen! 
Naarmate 14 uur naderde, kwam er steeds meer volk opdagen. Mensen van Rutten zelf, maar ook bedevaarders.
Toch kreeg ik nooit de indruk dat ik “omsingeld” was: dat lag waarschijnlijk aan de open ruimte. We zaten immers in een zeer landelijk dorp, niet in een stad.
De legende van Sint Evermarus werd verteld en nagespeeld op een weide naast de kapel. En dat spektakel werd afgewisseld met optredens van de dorpsfanfare.
Op onderstaande foto’s ziet men Evermarus en zijn gezellen, in het terugkeren van Santiago de Compostella, aankomen “in het bos” nadat ze eerst hadden aangeklopt bij de burcht van Hakko.
Terwijl ze slapen in het bos, komen de handlangers van Hakko er ook aan.
En de bedevaarders worden een voor een in bedwang gehouden (soms na een heus gevecht) tot Evermarus gevonden en gedood wordt.
Daarna worden de gezellen van de heilige ook vermoord, maar de jongste kan ontsnappen.
Dat was het einde van het eerste deel.
Voor het tweede deel verplaatsten al de toeschouwers zich naar een andere weide. Daar werd de voortvluchtige bedevaarder opgejaagd door de ruiters van Hakko. Het werd een gevecht met wilgentakken.
Er werden soms wel gevaarlijke toeren uitgehaald met de paarden op die heuvel!
Een toeschouwer uit Rutten, een paardenfokker, vertelde ons dat zijn paarden nooit deelnamen aan het spel: veel te riskant! Voor twee jaar zijn er naar het schijnt drie paarden dood gebleven (gevallen op die helling).
Deze keer viel trouwens ook een ruiter van zijn paard, recht op een steen.
Maar al bij al vond ik het allemaal echt de moeite waard! Ik heb genoten van de spirituele sfeer van het eerste deel… Wel iets minder van de “gevechten” uit het tweede deel, hoewel de wirwar van galopperende paarden wel een lust was voor het oog.
Daarna wilden we iets gaan drinken (ik heb niet gekeken hoe warm, maar het was warm!), maar in Rutten was het uiteraard veel te druk. Het werd dus een Orval voor mij en een La Chouffe voor Roger op het terras van hotel Ri Coëme voor ik thuis het jongste nummer van Oostland zou nalezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten