Het was heel druk vandaag: boodschappen en deze middag een job van meer dan 20 A4 bladzijden. Te vertalen tegen overmorgen ochtend.
En terwijl ik daar aan bezig was, deze avond een telefoontje. Ik zeg meteen dat ik weinig tijd heb (ja, ik weet het, ik had beter niet opgenomen, maar sinds ik een GSM heb, kan ik de oproep daarna op dat toestel verwachten. En omdat, als ik al eens een oproep krijg, het meestal gaat om iets dringends of ernstigs, nam ik dus toch op).
Krijg ik daar toch een half uur aan een stuk een relaas te horen over een dag vol shoppen en koffiekletsen! Ik herhaal zeker twee keer terloops dat ik echt weinig tijd heb, tevergeefs. En ik, ik ben, dankzij mijn opvoeding, veel te beleefd! Ik aanhoor maar en probeer daarna de verloren tijd in te halen.
Van sinds ik thuis begon “echt” te werken (ik heb het over de vertalingen dus, en niet zozeer over het huishouden! Hoewel ik dat laatste werk heel zwaar vind, geef ik toe dat gebabbel, zelfs aan – een meedraagbare - telefoon, daarbij niet echt stoort) heb ik opgemerkt dat mensen meestal niet inzien dat thuiswerken ook echt werken is.
Of gaat het er op de meeste bureaus ook zo aan toe? Ik herinner me inderdaad dat de enkele keren dat mij werd gevraagd terplekke te komen vertalen, ik ontzettend veel tijd verloor met “gebabbel”. Die verloren tijd werd wel betaald, daar niet van… Maar ik had liever mijn taak sneller afgekregen om daarna die vrije tijd zelf te kunnen invullen!
Eigenlijk lees ik net hetzelfde in het boek waarin ik vandaag wegens tijdgebrek niet kon voortlezen. De hoofdpersoon krijgt zo vaak als mogelijk is van zijn vrouw het verwijt dat hij maar wil voortwerken, terwijl zij het constant tijd vindt om te keuvelen (maar dat is natuurlijk niet het hoofdthema, het valt me alleen fel op).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten